Index Laatste afbeeldingen Zoeken Registreren Inloggen | window._taboola = window._taboola || [];_taboola.push({mode: "thumbnails-728x90",container: "taboola-728x90-thumbnails",placement: "728x90 Thumbnails",target_type: "mix"});');}//]]> window._taboola = window._taboola || [];_taboola.push({mode: "thumbnails-728x90",container: "taboola-728x90-thumbnails",placement: "728x90 Thumbnails",target_type: "mix"}); window._taboola = window._taboola || []; _taboola.push({flush: true});'; ifrd.open(); ifrd.write(htmlcode); ifrd.close(); } }); });
| testforum::templates::Je eerste forum | |
"; renderedElement = document.body.insertBefore(element, document.body.firstChild); renderedWidth = renderedElement.offsetWidth; renderedHeight = renderedElement.offsetHeight; overFlowX = x + renderedWidth + excessWidth - document.body.offsetWidth; x = overFlowX > 0 ? x - overFlowX : x; overFlowY = y + renderedHeight + excessHeight - window.innerHeight - window.pageYOffset; y = overFlowY > 0 ? y - overFlowY : y; renderedElement.style.top = (y + 15) + "px"; renderedElement.style.left = (x + 15) + "px"; if (agt.indexOf("gecko") != -1 && agt.indexOf("win") != -1) { setTimeout('renderedElement.style.visibility = "visible"', 1); } else { renderedElement.style.visibility = "visible"; } }}function Pagination(){}function do_pagination_start(){ var start = document.go_page.start.value; start = (start > 4) ? 4 : start; start = (start - 1) * 15; start = (isNaN(start) || start < 0 ) ? 0 : start;self.location.href = ['','t2p'+start+'-templatezzzzz'].join('/');}function destroyPagination(){ if (document.body.firstChild != originalFirstChild) { document.body.removeChild(document.body.firstChild); }}//]]>Ga naar pagina : 1, 2, 3, 4 | | Auteur | Bericht |
|---|
Volchitza
Admin
Aantal berichten : 177
Registratiedatum : 03-06-17
Leeftijd : 27
| | Onderwerp: Re: templatezzzzz za jun 03, 2017 3:22 pm | | | Lucy Isabella Viola Celestine Joan Lovell.
Vrouwe. ♚
29 april.
Taurus.Dochter van koning Leonard Lovell & koningin Mary-Elizabeth Lovell Corbon. Prinses van Edinburgh. _______________________Dat is mijn geboorte geschrifte perkament. Perkament, vraag je je af? In die tijd was er niks anders dan perkament en inktveren. Twee dingen waar ik graag gebruik van maakte. Ik houd van poëzie, altijd gedaan. Ik kan er mijn diepste gevoelens in beschrijven en mijn visie van de wereld. Het is net zoals dansen, ik kan er alles in kwijt, het is mijn leven. Als ik me verdrietig of boos voel dan dans ik in de allerprachtigste jurken die ik heb en stel ik mezelf in een heel andere wereld voor. Een wereld die alleen maar goedheden bezit.
Alle verhalen die ik kan vertellen hoeveel ik voor schrijven en dansen voel.. maar ik geloof mijn levensverhaal je meer interesseert dan mijn poëzie en passie voor beweging, spijtig genoeg. In het prachtige Edinburgh was er op een dag een baby geboren. Niet zomaar een baby, het was het eerste en laatste kind van de koning en koningin van het land, een mooie en vooral gezonde dochter die de naam Lucy kreeg. Lucy Isabella Viola Celestine Joan Lovell was haar volledige koninklijke naam maar er was niemand die haar ooit een andere naam noemde dan haar eerste naam, haar voornaam- 'Lucy!'
De zeventienjarige roodharige zat in haar kamer haar haren te kammen voordat ze voor de tweede keer geroepen werd, deze keer door een andere stem. 'Mevrouw.. er is een gast voor u.' Lucy keek de vrouw die tot het personeel behoorde aan via de spiegel waar ze voor zat, legde haar borstel kalm neer op het plateau voor haar. ''Laat de 'gast' maar naar boven komen.'' Zei ze sterk en ze deed moeite om niet te glimlachen, zoals haar ouders haar geleerd hadden. Van binnen wist ze wie precies die gast was, ze had het gejuich en gefeest wel gehoord en vaag gezien vanuit haar kamer. Dat betekende niemand minder dan Alice. Ze waren nu al zeven jaar vriendinnen en eerlijk? De beste vriendinnen. Ze herinnerde zich als de dag van gister dat ze elkaar ontmoet hadden op het feest dat haar vader lachend aangekondigd had omdat ze meer land tot hun eigen gemaakt hadden. Dat was het beste wat in haar hele leven overkomen was. Niet het feest. Alice. Ze kon alles aan haar kwijt en Alice ook aan haar. De prachtige Alice met de bruine haren waar ze uren in kon kammen en vlechtjes in kon maken. Haar ogen zo blauw als glas in lood, haar favoriet. Het glas van de kerk was net zo bijzonder als Alice haar ogen; ze kon er uren in kijken en zich nooit vervelen door de kunst die ze er in zag. En de uitdrukking die Alice altijd sprak op haar gezicht, de onverslaanbaarheid.. ze was een godin. Een edele prinses uit Gateshead die haar altijd liet glimlachen, een glimlach dat niemand anders ooit gelukt was.
''Jemig, ik had nooit gedacht je nog te zien in ons kasteel, waar heb je al die tijd onder gelegen? Een zandloper?'' Ze was van haar stoel afgekomen en naar de deur gehaast om zich daar snel te fiksen in een andere spiegel, klaar voor Alice's entree.
'Waar in hemelsnaam heb jij die grote mond vandaan gekregen, hoe durf je zo'n toon aan te slaan tegen je koning?' Lucy verstijfde. Niet alleen van de toon in zijn stem, van zijn stem maar ook omdat de deur zonder pardon open was gesmeten en in haar angst achter hem dicht geslagen met het slot erop. Ze slikte en zette stappen naar achter. Toch weerhield dat haar er niet van om te praten. ''Jij bent geen koning. En ook niet de mijne.'' Was haar reactie en daar boette ze onmiddellijk voor. Een vlakke hand werd tegen haar wang aan geslagen en voordat ze er klaar voor was om hem terug aan te kijken werd ze bij haar schouders gepakt door de vierentwintigjarige man en tegen de dichtstbijzijnde muur aangedrukt. 'Wacht maar, Lucy, binnenkort gaan we trouwen en zal je de mijne zijn. Voor altijd. Ik ben je koning en je zal naar me luisteren. Je hebt niks te willen, vrouwen hebben niks te willen en jij al helemaal niet.' Ze had een schreeuw geslaakt, die onmiddellijk door hem gesust werd doordat zijn hand op haar mond lag. Zijn stinkende hand die rook naar touw dat al langer dan drie dagen in modder gelegen had en wat haar het meest misselijkst maakte was dat ze wist dat hij zijn edele paarden er met alle plezier mee sloeg. Ze voelde zich benauwd worden, ze kon niet bewegen. Zijn lichaam blokkeerde haar volledig en er was niemand die haar zou helpen, niemand in de buurt omdat hij vast om zijn privacy beveelt had. Tranen vormden in haar ogen wanneer hij haar jurk van haar af probeerde te scheuren en alleen maar bozer werd omdat het hem niet lukte. Hij gooide haar het bed op en vanaf dat moment was ze in shock geweest. Er was niks dat ze tegen zijn gedrag had kunnen doen.. er was niets geweest dat een verkrachting had kunnen voorkomen. Lucy was zenuwachtig, koud en vooral bang. En als ze bang was dan zei ze niks en wou ze ook niks doen. Het was een grote dag. Het hoorde haar grote dag te zijn maar dat was het niet, niet voor haar. Al het personeel was enthousiast en leken vrolijker dan ooit te zijn terwijl er van Lucy er alleen maar een grijze sfeer af leek te komen. Haar ogen hadden nog geen enkele keer op blij gestaan vandaag. Ze had in bed willen blijven liggen, weg van alle verantwoordelijkheden die ze had als prinses. Soms droomde ze er van, ondanks alle ijdelheid die ze bevatte, om onder de dorpelingen te leven. Maar dan dacht ze eraan dat ze daar vies zou worden, zou stinken zoals de geur die van Richard's handen afkwam en dat wou ze absoluut niet. En bovendien zou het er ruiger aan toe gaan en ze was niet gewend aan een ruig leven. Ze was gewend aan het etiquette die de middeleeuwen had. Het etiquette waar ze nu ook mee bezig was. Meiden waren bezig met haar haar en het perfectioneren van haar jurk terwijl Lucy alleen maar wenste dat ze zo snel mogelijk weg zouden gaan zodat ze nog een klein momentje voor haarzelf zou hebben. Gelukkig gaven ze haar dat wanneer de deur open ging en er dit keer niet nóg een meid binnenkwam maar iemand anders die ze meteen herkende als Alice. Toch leek dat haar niet meteen op te vrolijken. Nee, meteen kwamen er andere emoties bij haar naar boven en vlug nadat de meiden de kamer uit waren gegaan kwam Lucy van haar plek af om er zeker van te zijn dat de deur gesloten zou zijn. ''Alice..'' kraakte haar stem waardoor haar Schotse accent nog erger hoorbaar was en ze sloeg haar armen binnen de kortste keren om haar heen zonder ook maar één moer te geven om haar kleding, haar en parfum. Ze begon vrijwel te snikken in Alice's schouder. ''Er is iets gebeurd.'' Ging ze verder en ze liet haar voorzichtig los om de brunette haar ruimte te geven en ze liep naar het bed toe om daar in een kleermakerszit te gaan zitten, haar ogen naar haar schoot gericht van verdriet. ''Richard heeft me ongepast..'' ze kwam niet verder uit haar woorden en slikte. Ze schudde met haar hoofd, waardoor ze zich realiseerde wat een flinke knot van vlechtjes er op haar hoofd zat. Allemaal van haar eigen lange haar dat langer dan tot haar onderrug reikte als het los was. ''Het maakt niet uit.. het is niets.'' Bedacht ze zich op het laatste moment voordat ze haar hoofd terug hief naar Alice en haar een glimlachje schonk. Een glimlachje die vertelde dat er zoveel mis was. Het stond in haar ogen geschreven, haar stem had het verraden, maar ze moest sterk blijven. Ze kende Alice nu al zeven jaar en als er iets was dat ze van haar had leren kennen dan was het dat de brunette pit had, hele sterke pit die haar bruiloft nog eens zou kunnen verpesten. En dat mocht niet gebeuren, haar ouders rekenden op haar. De koning en koningin van Edinburgh.
Daarom had ze met behulp van Alice haar jurk nog weten te perfectioneren en stond ze nu voor het altaar, oog in oog met Richard. De man die haar prins op het witte paard moest zijn, die haar op een heldere sterrennacht naar het romantische prieel in de rozentuin had moeten meenemen omdat zij het te benauwd had gehad tijdens het feest, die haar daar had moeten kussen en had moeten vertellen dat wat ze ook mocht doen het oké was. Dat ze perfect was. De man die haar met één simpele blik in zijn ogen haar de wereld kon beloven en niets minder. Maar van die sprookjes die ze in haar hoofd gecreëerd had door de boeken die ze las, was niets van waar. Hij was een nachtmerrie, haar allerergste nachtmerrie.
Het ja-woord was gevallen, zonder enige betekenis. Het deed haar pijn van binnen, achter haar ogen scholen de tranen maar ze moest sterk zijn en op het feest de eerste dans met hem delen. Zodra ze naar het midden van de zaal geleid werd en hij dichter bij haar kwam staan wendde ze haar hoofd van hem weg. Zijn adem stonk naar alcohol, hij stonk volledig naar alcohol en weer was die misselijkmakende geur van het touw door haar neusgaten gedrongen. Ze voelde zich vreselijk en zag op tegen de verplichtingen die haar te wachten stond. Samen in een kamer met hem om het personeel te laten geloven hoeveel ze wel niet van elkaar hielden. Ze kreeg geen enkele steun van haar ouders, dat had ze inmiddels na al die jaren wel ondervonden. Het was simpelweg wat hun ook allemaal ondergaan waren, dit was nu eenmaal de manier van leven. De enige bij wie ze troost vond was Alice, omdat ze door hetzelfde proces ging. Trouwen met een prins waar ze het dan haar hele leven mee moest doen. En Lucy had geen enkele vonk gevoeld, in geen enkel moment dat ze ooit met Richard gedeeld had.
Inmiddels waren meerdere hofdames met hun partners in hun dans meegegaan en voelde ze zich niet langer te kijk gesteld met de nep lach op haar gezicht. Iets waar ze op z'n minst nog goed in was, het faken van haar emoties. De enige die wist wat er echt achter haar emoties school was Alice, alleen Alice. Haar beste vriendin. De prinses van Gateshead met wie ze alles had gedeeld, tot op vandaag. Toch wist ze wel dat Alice wist wat er gebeurd was, ze was een verdomd slimme meid. En daar bewonderde Lucy haar voor. Ze dacht terug aan de dag dat ze op Lucy's kamer gezeten hadden, helemaal alleen, en na een lange lachbui over hoe stom jongens wel niet waren vanwege hun jonge leeftijd en gepraat over van alles en nog wat.. hoe ze stil gevallen waren en iets totaal idioots hadden gedaan. Alice was degene die met het krankzinnige maar ergens opwindende idee gekomen was, de waaghals.
Ze had een dun scherp ijzertje bij zich gedragen dat net zo goed het lemmet van een dolk had kunnen zijn en Lucy's hand voorzichtig beetgenomen nadat ze bij haar eigen wijsvinger een kleine snede gemaakt had en hetzelfde bij de jonge roodharige gedaan. Als twee verkennende meisjes hadden ze hun vingers tegen elkaar gehouden en hun vriendschap vergezeld door bloed. Ze had zelfs kunnen zweren dat, door dat ze zo dichtbij elkaar hadden gezeten, er meer gebeurd was als ze daarna niet door een meid van het personeel gestoord werden voor het diner.
| |
| | | Volchitza
Admin
Aantal berichten : 177
Registratiedatum : 03-06-17
Leeftijd : 27
| | Onderwerp: Re: templatezzzzz za jun 03, 2017 3:22 pm | | | sassy so sassy Sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass sass.
tag: name // notes: notes go here ya. ( © eli. ) | |
| | | Volchitza
Admin
Aantal berichten : 177
Registratiedatum : 03-06-17
Leeftijd : 27
| | Onderwerp: Re: templatezzzzz za jun 03, 2017 3:23 pm | | | Cristin's katten overheersen de wereld, that fo sho. Cristin's katten overheersen de wereld, that fo sho. Cristin's katten overheersen de wereld, that fo sho. Cristin's katten overheersen de wereld, that fo sho. Cristin's katten overheersen de wereld, that fo sho. Cristin's katten overheersen de wereld, that fo sho. | |
| | | Volchitza
Admin
Aantal berichten : 177
Registratiedatum : 03-06-17
Leeftijd : 27
| | Onderwerp: Re: templatezzzzz za jun 03, 2017 3:23 pm | | | something i need. In this world full of people, there’s one killing me.
And if we only die once, I wanna die with you. And your post will go here! You can write as much or as little as you'd like. This is a non-scrolling template which means it will keep growing the more you write. And your post will go here! You can write as much or as little as you'd like. This is a non-scrolling template which means it will keep growing the more you write. And your post will go here! You can write as much or as little as you'd like. This is a non-scrolling template which means it will keep growing the more you write. And your post will go here! You can write as much or as little as you'd like. This is a non-scrolling template which means it will keep growing the more you write. And your post will go here! You can write as much or as little as you'd like. This is a non-scrolling template which means it will keep growing the more you write. And your post will go here! You can write as much or as little as you'd like. This is a non-scrolling template which means it will keep growing the more you write. And your post will go here! You can write as much or as little as you'd like. This is a non-scrolling template which means it will keep growing the more you write. And your post will go here! You can write as much or as little as you'd like. This is a non-scrolling template which means it will keep growing the more you write. And your post will go here! You can write as much or as little as you'd like. This is a non-scrolling template which means it will keep growing the more you write. And your post will go here! You can write as much or as little as you'd like. This is a non-scrolling template which means it will keep growing the more you write. And your post will go here! You can write as much or as little as you'd like. This is a non-scrolling template which means it will keep growing the more you write. And your post will go here! You can write as much or as little as you'd like. This is a non-scrolling template which means it will keep growing the more you write.
notes - notes, etc. go here <3
| |
| | | Volchitza
Admin
Aantal berichten : 177
Registratiedatum : 03-06-17
Leeftijd : 27
| | Onderwerp: Re: templatezzzzz za jun 03, 2017 3:23 pm | | | full of life and full of love
_________________Alyssa Rodriguez_________________Magic - 37 jaar - Annandale-on-Hudson, New York City _________________ Smoke Powers_________________Smoke Teleportation:
Deze mutatie houdt in dat ze kan teleporteren van elke plek naar elke plek die ze maar weet. Zolang ze er maar echt ooit geweest is en het niet willekeurig in een boek of op Google Maps heeft gezien. Ze moet echt op de plek zijn geweest waar ze de omgeving gezien heeft, de lucht gesnoven en gevoeld heeft en zich de geluiden of juist stilte voor kan stellen. Ze verdwijnt niet zomaar, er verschijnt een paarse rookwolk om haar heen en daar teleporteert ze in en verschijnt ze ook weer in zodra ze geteleporteerd is. Smoke Appearance:
Zoals het teleporteren, werkt deze mutatie technisch gezien hetzelfde alleen dan met spullen die ze in haar hand of handen kan laten verschijnen. Deze zijn echter zelf gecreëerd en niet gestolen van iemands huis of terrein. Wél is het nadeel eraan weer dat ze geen zware gewichten kan laten verschijnen of een heel huis. Het moet realistisch zijn wat ze makkelijk in haar hand kan nemen zoals een handtas of een reageerbuis. De kleur van de rook is elke keer zodra ze haar mutatie gebruikt anders, het kunnen alle kleuren van de regenboog zijn. _________________History_________________ ''Het is een meisje, het is een meisje, ik heb een meisje!'' Schreeuwde Dave nadat hij de deur van de kamer had geopend en zich in de armen van zijn broer stortte die ook meteen met tranen in zijn ogen stond en hun voorhoofden tegen elkaar aandrukten van blijdschap. De rest van de familie sprongen al snel in om de man te feliciteren en alle geluk en welzijn van de wereld te wensen. Brooke daarentegen lag met haar pasgeboren dochter in haar armen in de kamer van het ziekenhuis waar haar man net uitgelopen was. Het zweet stond op haar voorhoofd maar de pijn die ze zojuist had gehad was niets in vergelijking met de geluk die ze nu voelde. Ze had een prachtige en gezonde dochter die hun leven alleen maar mooier zou maken. Alyssa Rodriguez was geboren. _________________ 'Je wordt al aardig rond, Brooke, nog eventjes en je hebt er nog een kind bij. Kan je deze wel aan?'
'Natuurlijk zus, ze is een schatje, slaapt bijna alleen maar en huilt alleen als ze per ongeluk haar roze teddybeertje tussen de tralies van de box door heeft laten slippen.' Alyssa zat onwetend bij haar vader op schoot, werd vertroeteld en er werd zachtjes in haar wangetjes geknepen.
'Onze Alyssa is alweer één jaar geworden, ja toch liefje?' De peuter schaterlachte het uit, waardoor de familie automatisch de aandacht aan haar gaven en het negatieve gesprek over Brooke's tweede zwangerschap weggelaten werd.
'Schat, ze moet haar flesje nog hebben, geef haar maar dan regel ik het wel.'
'Nee Brooke, het is beter als je even blijft zitten, ik weet hoeveel last je van je rug hebt, laat mij maar.' Ze werd omhoog getild en legde haar kleine handjes om haar vaders nek voor hoever ze dat ook maar kon. Even werd ze lager naar de grond gebogen en hoorde ze een smak geluidje, Dave had Brooke een zoen op haar voorhoofd gedrukt voordat hij haar naar de keuken bracht.
De gezelligheid die weer opleefde in de woonkamer was bijna niet te horen in de keuken, het huis was best groot. Ze werd op het aanrecht gezet en terwijl haar vader haar ondersteunde keek hij om zich heen wat hij moest gebruiken om het flesje te maken. 'Als eerst moet de magnetron aan.. oké, blijf zitten Alyssa, ik verplaats me twee meter, geen zorgen,' het kindje sloeg met haar armpjes in de rondte terwijl Dave zijn rug naar haar keerde en de magnetron aan probeerde te krijgen, het apparaat scheen nogal vaak kuren te hebben. Ze maakte zachtjes geluidjes terwijl ze om zich heen keek en haar glazige oogjes op het flesje vielen die op het andere aanrecht stond, waar ze niet naartoe kon zonder op de grond te vallen.
'sh*t, waarom werkt dit stomme ding niet wanneer ik het wil.' Hij sloeg er drie keer op voordat er een piep klonk van de magnetron, wat betekende dat hij was gaan werken. Alleen zodra hij zich omdraaide stond er een expressie van schrik op zijn gezicht. Alyssa sabbelde aan een speen, waardoor hij verward om zich heen keek en slikte. Het speentje dat ze normaal gebruikten voor haar lag normaal gesproken niet in de keuken.
'Wat is dit?' Voorzichtig had hij het speentje uit haar mond vandaan gehaald en had hij zijn dochter omhoog getild waarna hij de keuken uit liep naar de woonkamer. Zonder wat te zeggen was hij met een frons op zijn gezicht naar haar box gelopen en vond daar het speentje dat tot haar behoorde.
'Wat is deze onzin? Wie zit hier ons te belazeren?'
'Dave, wat is er aan de hand?' De familie was stilgevallen en Brooke had zich omgedraaid met moeite op haar stoel.
'Alyssa heeft maar één speen, waar komt deze vandaan?' Hij had het bozer gezegd dan hij waarschijnlijk bedoeld had, wat hij zich ook meteen realiseerde.
'Als eerste geef Alyssa maar hier, voordat je haar wat aan doet-'
'Hoe kan dit?!'
'Dave.'
'Je hebt gelijk, sorry schat.' Hij zette voorzichtig Alyssa op haar moeders schoot en haalde een hand over zijn voorhoofd door zijn haren heen.
'Ze had plotseling een speen in haar mond in de keuken en ik heb het niet gezien, de magnetron werkte weer eens niet maar ik weet zeker dat daar geen speen lag!'
'Dave word even rustig.'
'Dat kan ik niet, het is net of ik gek word! Verklaar het dan! We hebben maar één speen voor Alyssa!'
Er was een gekibbel uit frustratie en verwarring ontstaan en Alyssa had haar ogen op het beertje in haar box laten vallen. Haar roze beertje. Oh wat wou ze hem graag vasthouden en fijn knijpen in haar handjes. Maar dat ging helemaal niet, hij lag te ver weg. Er naar toe reiken had geen zin en daar had ze de hersentjes ook helemaal niet voor om tot een oplossing te komen. Ze wou hem gewoon hebben. En poef, daar verscheen voor de ogen van haar ouders en de familie een gloednieuw maar kleiner beertje in Alyssa's handjes nadat de lichtroze rook was opgewaaid, waardoor ze meteen giechelde en zoals ze al wou doen het beertje meteen tegen zich aan drukte.
'Maar- hoe?' Was Dave als eerste de breker van het ijs, zijn gezicht nu nog stom-verbaasder dan in de keuken.
'Dit ken ik!' Vervolgde Brooke's zus als tweede. 'Brooke, onze moeder.. weet je nog?' Brooke had haar ogen nog altijd wijdopen op haar dochtertje gericht staan. Ze slikte in de poging om haar droge keel kwijt te raken en vervolgens naar haar zus te kijken en als laatste naar haar man. 'Dave, het is waar.. onze moeder was een mutant. Ik heb er alleen nooit bij stilgestaan dat het erfelijk was.. onze dochter is een mutant.'
Haar vader was sprakeloos en tot op dit moment had niemand hem zo stil meegemaakt. Hij veegde zijn hand voor een moment over zijn gezicht heen. De familie hield zijn adem in, alsof er een bom dreigde te vallen.
Haar vader kwam voor zijn dochter staan en zakte tot op zijn hurken, zijn mond open maar voor een aantal seconden kwamen er nog geen woorden uit.
'Ze is prachtig op de manier zoals ze is en zo zal ik haar altijd zien, steunen en klaar voor haar staan.' _________________ Drie maanden later was ze niet langer meer het enige kind in huis. Het beloofde kind van Brooke's tweede zwangerschap was een wonder bij een wonder geweest. Ze had er niet één zusje maar zelfs twee bij gekregen. Een twee-eiige tweeling, beide meisjes. Callista en Evelyn waren hun namen en zij zou de trotse zus van hen worden. _________________ 'Geef me de afstandsbediening!'
'Nee, je hebt al de hele middag Totally Spies zitten kijken!'
Het gegil van haar zusjes in de woonkamer was het eerste waar ze mee te maken kreeg zodra ze de voordeur binnen was gekomen.
'Alyssa liefje?'
''Ik ben het!'' Ze kwam naar de keuken gelopen waar ze haar moeder, die de vaatwasser aan het leegruimen was en sommige glazen nog extra met de theedoek af nam, met een glimlach en een zoen op haar wang begroette.
'Hoe was het bij Jean? Heb je het gezellig gehad?'
''Ontzettend, haar moeder had ons een cupcake gegeven en een bus slagroom.. misschien was dat niet het beste idee, maar, maar we hebben het opgeruimd!'' Vertelde ze al gniffelend terwijl ze een drietal aan druiven uit de fruitmand had geplukt en ze afspoelde onder de kraan voordat ze ze in haar mond stopte.
'Dan is het goed liefje, ik ben blij dat je voor het donker thuis bent.'
''Het is maar een straat verder, mam!''
'Alsnog, ik wil niet dat je in het donker naar huis gaat, straks gebeurt er nog iets met je en ik kan het me niet-'
''Mama rustig maar, ik ben er toch, er is niks aan de hand.'' Verzekerde ze haar met nog een glimlach.
'Zodra je ouder bent zullen we je heus wel langer buiten laten, maar dertien jaar is voor ons nog te vroeg. Je bent gelukkig ouder dan je zusjes, die moeten een uur eerder thuis komen.' Ze ontving een knipoog en een aai over haar bol die ze meteen afschudde met een half zuur gezicht.
'Mam! Evelyn wil de afstandsbediening niet geven!'
'Over je zusjes gesproken, speel even met ze in de achtertuin, ik zal zo aan het eten beginnen. Wat frisse lucht zal goed voor ze zijn.'
''Oké mam, ik sleur ze wel mee aan hun oren naar buiten.''
'Voorzichtig! Het zijn je zusjes, geen poppen.'
''Oké, hop, mee naar buiten jullie. Mama's orders.''
'Maar de tv..' Zeurde Callista maar Evelyn kapte haar af door enthousiast van de bank af te krabbelen.
'Wie het laatst buiten is moet de vissen voeren!' En meteen was Evelyn door de deur gerend, waarvan Alyssa nog maar net haar bruine haren te zien kreeg voordat ze haar mutatie gebruikte en naar het grasveld van hun achtertuin teleporteerde.
Het duurde een paar seconden voordat ze haar ogen opende en Evelyn naar haar toe zag komen rennen en haar omver tackelde.
''Oh sh*t, Evelyn!'' Kreunde ze amper toen ze op haar rug op de grond terecht gekomen was en de brunette bovenop haar lag.
'Get rekt, Lyssa.' Giechelde Evelyn, waarna Callista buiten adem naar biuten was gekomen en zich naast hen op de grond stortte.
'Ik haat jullie allebei.'
''Aww blondie, zo'n straf is het niet om Alfred eten te geven.'' Hoewel ze een behoorlijke klap had gehad vergat ze de pijn wanneer ze Callista's zogenaamde zure expressie zag en het niet kon laten om een zachte gniffel tevoorschijn te halen. Evelyn rolde al zuchtend van haar af en met z'n drieën keken ze samen naar de donkerblauwe lucht in een korte stilte. Het was te horen, door het gefluit van de vogeltjes van het park vlak bij hun huis, hoe hun lichte gehijg van het rennen en de energie die zij aan haar mutatie had verbruikt langzaam uitstierf.
'Hoe gaat het met Jean?' Verbrak Evelyn de stilte, waarbij Callista allebei hun aandacht trok door met haar handen vlak boven haar buik te houden en kleine sterretjes te vormen.
''Ja.. gaat wel goed. Ze heeft de laatste tijd steeds vaker dat ze vermoeid naar school komt vanwege meneer Grey, zijn gedachten over zijn werk als rechercheur is iets dat ze niet makkelijk kan negeren.. maar behalve dat gaat het wel oké. We zijn samen de beste van de klas.'' Vertelde Alyssa kalm. Niets was een geheim voor haar zusjes, net zoals dat zij ook altijd dingen aan haar vertelden. Jean was bovendien ook niet onbekend voor hun, aangezien de roodharige net zo vaak hier kwam als dat zij naar haar toe ging. En op school in de pauzes zaten ze met elkaar aan de tafels, bijkletsen en lachen over de flauwste dingen die die dag al waren gebeurd.
'Ik kan niet wachten tot op de universiteit, weetje.' Bekende Callista terwijl ze haar aandacht op de magische hemel met sterren die ze maakte gericht hield.
''Ik kan ook niet wachten, met z'n vieren gaan we dit doen.'' Zei Alyssa met haar handen op allebei haar zusjes hun schouders.
'En dan zal ik er zijn als saai mens die geen mutatie heeft.' _________________ | |
| | | Volchitza
Admin
Aantal berichten : 177
Registratiedatum : 03-06-17
Leeftijd : 27
| | Onderwerp: Re: templatezzzzz za jun 03, 2017 3:25 pm | | |
when tomorrow comes testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like. testing what this looks like.
| |
| | | Volchitza
Admin
Aantal berichten : 177
Registratiedatum : 03-06-17
Leeftijd : 27
| | Onderwerp: Re: templatezzzzz za jun 03, 2017 3:25 pm | | | /* modify colour for bold text - don't forget the # in front of the hex code! */.n-seeley2 .n-scroll b, .n-seeley2 a {
color: #50a6c2;}
Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. thanks!
/* modify colour for bold text - don't forget the # in front of the hex code! */.n-seeley2 .n-scroll b, .n-seeley2 a {
color: #50a6c2;}
Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. Zet hier je gare post neer, thanks. thanks!
| |
| | | Volchitza
Admin
Aantal berichten : 177
Registratiedatum : 03-06-17
Leeftijd : 27
| | Onderwerp: Re: templatezzzzz za jun 03, 2017 3:33 pm | | |
Name
Adelyn Tremblay.
Alias
Winky.
Age
16.
Birthday - Zodiac
July 4th - Cancer.
Place of birth
Canada.
Family
Kristen Johannson Maztel -R.I.P- x Joe Johannson
•
Amaryn Johannson. Character
Ze is een wijs persoon geworden sinds ze blind is geraakt. Nu ze haar zicht verloren had, moest ze haar hersens gebruiken om te kunnen zien. •
Adelyn is geduldig, wil niet te overhaast zijn dingen die in haar pad komen, ze houd al helemaal niet meer van verrassingen. •
Hoewel ze geduldig en wijs is, raakt ze ontzettend snel opgefokt als iets niet lukt of mensen haar niet begrijpen omdat ze het niet goed uit kan leggen. •
Ze probeert het beste voor andere mensen te zijn, ze haat anderen niet gauw en denkt dat het voorbestemd was als ze een conflict met een ander heeft of er iets gebeurd, vooral dat ze blind is is een grote stap in haar leven geweest van verandering. Niets zou dat meer kunnen toppen, voor haar idee. • Appearance
Goddamn it! Could people please not move things? Some of us are BLIND! •
Adelyn heeft haar haren altijd opgestoken gehad, sinds het haar toch niet boeit hoe het zit en ze het liever niet tegen haar gezicht wilt laten slaan. Ze haat het als door de wind of acrobatische kunstjes die ze doet ze haar haren in haar huid voelt prikken. •
Omdat ze blind is heeft ze niet langer meer de lust voor eten, sterker nog; het interesseert haar echt helemaal niets meer of ze nu eet of niet. Het woord of het ruiken van eten doet haar niets sinds ze de hele dag druk bezig is met lichamelijke uitdrukking. •
Net zoals kleding, sinds ze het toch niet meer kan zien, zelfs niet in het lichtste beetje, geeft ze daar ook niets om. Ze draagt luchtige kleding zodat ze die gemakkelijk zelf uit kan doen en op een gemakkelijke plek neer kan leggen die ze snel terug kan vinden. Tijdens trainingen of op een dag waarop ze niets hoefde te doen, droeg ze altijd een trainingspak. Bij shows was dat uitbundige en strakke, nette kleding waarin ze zich ademloos voelde. Voelde. Niet zag. Toch kon ze zich altijd wel voorstellen hoe ze eruit moest zien met een korset, al had ze geen idee hoe haar lichaam met de leeftijd veranderde. • Mutation
Cloning •
Adelyn heeft één mutatie en dat is zichzelf klonen in meerdere Adelyn's. Ze weet alleen niet hoe. Niet dat ze het nooit geweten heeft, anders wist ze ook niet dat ze zulk bloed door haar aderen had stromen. Het is dat de ene keer dat ze het ooit gebruikt heeft, ze daarvoor niet veel later gestraft werd. Amarynn had haar gevraagd, sinds haar oudere zus ontdekt had dat ze krachten had, of hetzelfde gevoel kon creëren. En dat kon ze. Met een poging tot moord als afloop. Ze heeft er sindsdien een trauma aan om datzelfde gevoel, wat ze van binnen in gekregen had, terug op te roepen en heeft het daarom al drie jaar niet meer geprobeerd. Sterker nog; ze is als het ware vergeten dat ze een mutant is. Het enige uitzonderlijke wat ze heeft is haar blindheid. Ze moet dus als het ware, als een nieuwgeboren kind, opnieuw leren hoe het is om een mutant te zijn en vooral leren hoe ze die moet gebruiken. History
'Mij is altijd verteld dat het leven vrij makkelijk zou zijn. Je stapt in, beleeft een hel van een avontuur en stapt op een gegeven moment uit, weggeblazen door emoties. Net zoals een achtbaan. Als er iets is wat ik je kan vertellen is dat mijn leven geen achtbaan is geweest. Maar mijn leven bevond zich wel op dezelfde plek als die van een achtbaan. Een circus.' Kristen - Joe - Marilyn -
Clarence Dag 1.
De kamer rook naar rozengeur en dat was precies hoe het decor ook beschreven kon worden. Vooral de kleur en textuur van het behang gaven de donkerrode rozen weer.
'Tadaa! Je nagels zijn zo goed als nieuw.' Vol bewondering keek het jongste meisje naar haar nagels, zag de donkerblauwe kleur die haar lange nagels perfect dekte en vooral sierde. Mijn moeder, Kristen, was daar altijd zo goed in geweest. Dat was natuurlijk een verwachting, sinds ze een eigen salon had en daar manicures zowel als pedicures behandelingen deed bij klanten en vriendinnen.
''Dankje mam!'' Sprak mijn dertienjarige meisjes stem, terwijl ik op keek en naar voren boog om haar voorzichtig een knuffel te geven.
'Nou rustig, ik moet het potje nog dichtdraai-, oké goed dan. Het is al goed. Rustig maar.' Ik hield haar zo kalm mogelijk vast, om niet per ongeluk het potje af te stoten dat ze vast tussen haar vingers had.
'Laat maar weer los, straks lek ik nog op het dekbed en dat zal je vader niet leuk vinden.' Natuurlijk. Joe. Ik wist het niet zo goed met hem, nooit heb ik echt goed met hem kunnen praten. In tegendeel tot onze mam. Ze was zorgzaam, wist haar dochters te vermaken en vooral te beschermen tegen het kwade. Onze vader gaf, als ik het goed had, niet veel om ons. Meer om zijn werk, alleen maar om zijn werk. En dat betekende geld. Werk betekende geld. Geld wat wij van hem afnamen, iedere seconde dat we leefden. Ik zweer dat ik hem zelfs een keer zo vuil, zoals hij ieder van ons wel een zo'n blik heeft gegeven, naar mam had zien kijken, maar dat kon ik ook fout hebben. Ik was nog jong en iemand veroordelen op emoties die ik zelf nog niet eens snapte, daar begon ik niet aan.
Op het moment dat ik mam los liet klonk er een stem van om de hoek van de slaapkamer.
'Kristen! Adelyn! Wie is hier jullie favoriete zus en tante?' Breed grimassend draaide ik me om en zag daar mijn lievelings tante de kamer van mijn ouders binnenkomen, haar armen verwelkomend en hart verwarmend open slaand.
''Marilyn!'' Ik wist niet hoe rap ik van het bed af moest springen om vervolgens in haar armen te springen, waardoor ze zelfs een stukje achteruit stamelde, terug over de drempel de gang in. Van alle familie dat ooit bij ons over de vloer kwam, was deze mijn favoriet. Ze was hier dan niet heel vaak, maar daar had ze haar redenen voor. Net zoals mam was ze zorgzaam en altijd ongerust over haar lievelings nichtjes, wat me deed glimlachen met mijn ogen gesloten. Terwijl ik mijn wang tegen die van haar aandrukte. Ik hield er ook zo van dat ik tegen haar geen tante hoefde te zeggen maar haar gewoon bij haar voornaam mocht aanspreken. Alsof ze een vriendin was. En zo voelde ze ook voor mij.
Voor ze het zelf ook maar door had was er nog een blond kind op haar af gerend, die echter drie jaar ouder was. Amaryn.
'Oh schatjes, ik heb jullie zo gemist.' Het duurde even voor ze haar nichtjes van haar af gekregen had, al had ze absoluut geen bezwaar tegen lange knuffels.
'Mary, wat doe je hier? Hoor je niet in New Orleans te zijn?' Ik hoorde aan moeders stem hoe ze bezorgd was, hoe ze zich afvroeg of er iets ergs was gebeurd.
'Die shows zijn afgeblazen, er is een ongeluk gebeurd met de temmer van de leeuwen en sinds we geen vervanging konden vinden, moeten we wachten tot hij in orde gesteld is van het revalideren.' Ik luisterde aandachtig. Als er iets was waar ik van droomde dan was het een baan krijgen van waar onze tante werkte. In het rondtrekkende circus waar ze altijd zoveel verhalen over had.
'Dat is balen, hoe lang gaat het duren voordat jullie terug op pad zijn?' Kristen had inmiddels haar armen over elkaar geslagen en leunde tegen de deurpost aan, met een frons op haar voorhoofd die vertelde dat ze bezorgd was. Adelyn keek even de gang door, vroeg zich af waar hun vader was, aangezien hij degene had moeten zijn die hun tante binnen had gelaten. Misschien was hij daarna meteen terug naar zijn saaie kantoor gegaan en had zichzelf terug opgesloten.
'Waarom vertel ik dat niet met een kopje thee en appeltaart?' Mijn hart verschoot bij het woord appeltaart. Dat hadden we helemaal niet in huis, toch? En daarom keek ik ook verrast naar onze tante, die het meteen door had dat het jongste meisje haar zo aan keek.
'Ja liefje, dat heb je correct, ik heb lekkers meegenomen.' Zei ze geruststellend, waarbij ze mijn wang streelde. Dat vond ik zo'n heerlijk gevoel. Liefde krijgen. Al was het maar met zo'n simpel gebaar. Amaryn daarentegen greep gauw mijn arm vast en sleurde me mee, zo snel mogelijk naar de keuken, terwijl de twee oudere zussen glimlachend achter hen aan liepen.
Dag 6.
Ik wist niet wat ik erger vond. Dat Marilyn na zo'n kort weekje alweer vertrokken was naar haar werk in Los Angeles, dat het nu stormde of dat mijn ouders een grote ruzie hadden in de keuken. Het erge was dat we een groot huis hadden, niet eens enorm gehorig en toch nu ik op mijn bed lag in het duister van de nacht, ik door de storm heen een aantal borden hoorde vallen. Het beangstigde me. Aan de ene kant wou ik weten waar ze het over hadden en of ik er iets aan kon doen. Of het door mij kwam, dat was de vraag die het meeste door mijn hoofd heen spookte. Ik stikte op het moment van de emoties, wist in zoverre niet wat ik uit moest drukken, dus bleef ik gefocust naar het witte plafond staren. Zodoende ook mijn gedachten af te richten en mezelf vreemde vragen te stellen. Waarom is het plafond wit? Hoezo geen andere kleur? Hoe is het dat daar geen beelden of schilderijen hangen? Misschien een spiegel als plafond? Dat zou ik niet willen, dat leek me doodeng. Niet alleen om mezelf in de reflectie te zien maar ook andere dingen? Op school werden er veel spookverhalen verteld en overdag lachte ik er om, maar zodra de avond viel werd ik eigenlijk toch best wel bang. Stomme vriendinnen ook.
Een kiertje van licht dat van de gang af kwam viel in de hoeken van mijn ogen, waardoor ik mijn hoofd draaide richting de deur. Amaryn. Ik had ook niemand anders verwacht, sinds de ruzie nog heftig door ging.
'Kan je ook niet slapen?' Ik schudde mijn hoofd, verplaatste mijn liggende houding naar die van een zittende en trok mijn knietjes op om daar vervolgens mijn armen heen te slaan.
''Het is dit keer niet het onweer maar de ruzie die mam en pap hebben.'' Sprak mijn stem treurig, richtte mijn blik naar de rand van mijn bed en bestudeerde het licht van de maan dat een glimp van licht door het raam op mijn bed en vloer scheen.
'Het is al goed, ze hebben het niet over jou of mij. Niet over ons, rustig maar.' Overgevend gaf ik mezelf in haar knuffel, sloeg mijn armen ook om haar heen en ook al had ik de leugen in haar stem gehoord, ik wou er verder niet over praten. Ik wenste alleen maar dat de morgenzon gauw aan zou slaan en alles weer goed zou zijn. Dat mam ons naar school bracht in de auto en dat ze ons een gelukzalige dag wenste, dat er een blik van trots op haar gezicht te zien was zodra ze ons afzette en we ons bij onze vriendinnen voegde. Ik hield van dat moment in de vroege morgen, terwijl de zon het alleen maar mooier maakte. De ochtendzon die er voorlopig nog niet was.
Na een halfuur, wat echt eeuwen leek te duren, was er een harde schreeuw te horen die kippenvel op mijn huid veroorzaakte. De stem die mij iedere keer weer opnieuw van slag kon maken klonk door de geluid dichtste muren en vloeren heen en ook door die van mijn slaapkamer. Ik ontwaakte me uit de houding waar ik al die tijd in had gezeten, tegen Amaryn aan en ik merkte meteen hoe de kou terug tegen me aansloeg.
''Wat was dat? Wat is er?'' Vroeg ik aan mijn zus maar tegelijkertijd ook aan mezelf, terwijl we ons beiden van het bed begaven en naar de slaapkamer van onze ouders renden. Amaryn was me voor en zag allereerst was er was gebeurd. Ze was stil en dat maakte me bang. Zo bang dat ik ook de hoek om sloeg en daar onze moeder roerloos op het bed zag liggen. Er was niets aan haar te zien, geen emotie, geen minste beweging die zei dat ze nog leefde. Niet eens een wond of bloed dat er op wees wat er precies was gebeurd. In mijn hoofd vertelde ik mezelf achter elkaar dat het Joe was geweest. Het was Joe. Joe. Joe heeft dit gedaan. Ik schudde mijn hoofd, liet het beeld wat ik zag door me heen zakken en plotseling brak er iets in me. Ik realiseerde me dat onze lieve moeder er niet langer meer was. Kristen. Meteen voelden mijn knieën zo slap als een dweil. Grijpend naar iets, ik wist niet wat, voelde ik hoe ook mijn armen niet langer meer mee wouden werken. Amaryn had dat in de gaten en hield me dicht bij haar, terwijl ik brak. Eindeloze tranen kwamen uit mijn ogen gestroomd en niet alleen dat, ook een hartverscheurend gevoel brak me van binnen. Een gevoel dat ik nooit gehoopt had om te voelen, ik haatte het meteen al. Ik zou hierdoor nooit meer hetzelfde zijn. Dag 8.
De begrafenis was al snel. Veel te snel voor mijn gevoel. Ik had nog niet eens de tijd gekregen om echt mijn rouw te verwerken, überhaupt afscheid te nemen van moederlief. Nog geen twee dagen later nadat ze dood was gegaan, was de begrafenis. Vandaag. Het deed me pijn hoe snel Joe dit geregeld had, zo snel. Aan de ene kant snapte ik het vanwege de houdbaarheid van een lichaam, maar aan de andere kant was het de manier waarop hij het gedaan had. Sinds die avond was hij nergens meer te bekennen geweest, had geen enkele troost aan ons gegeven. Waarschijnlijk had hij zijn eigen verdiende geld opgemaakt in een plaatselijke bar of wat dan ook. Het interesseerde me niet. Wat me wel interesseerde was dat de momenten die mijn hart altijd oplichtten nu over zouden zijn. Mam was naast Marilyn en Amaryn de enige die dat konden doen. Nu waren er nog maar twee personen van over, al wist ik van binnen dat ik lang geen glimlach meer zou tonen aan iemand. Geen echte in ieder geval. Joe kreeg die al helemaal niet. Niet nu het duidelijk was dat hij dit veroorzaakt had. Alleen maar voor het geld. Geld was het enige wat hem bezig hield, waar hij voor geboren was en voor leefde. Ik had het plan om hem naar beneden te halen, zijn leven te vernietigen. Maar wie was ik als dertienjarig meisje om dat te doen? Bovendien had ik daar de moed niet voor, zeker niet nu.
Emotieloos staarde ik in gedachten naar mezelf in de spiegel, mijn haar opgestoken en onder mijn ogen een lijntje oog potlood. Mijn wimpers versiert met zwarte mascara en daarbij droeg ik een zwarte jurk die mijn hals vrij lieten en tot aan mijn enkels viel.
'Je ziet er prachtig uit, echt waar. Je moeder zou trots zijn geweest en ik weet dat ze bij ons is, ik kan het voelen.' Marilyn was mijn kamer binnengekomen, legde een hand op mijn schouder en normaal zou ik hebben geglimlacht naar haar, maar ik voelde niks van binnen. Geen straaltje blijheid was te bekennen. Zelfs de woorden die ze gesproken had waren letterlijk volledig langs me heen gegaan. Ik wist niet in welke fase ik zat, maar in mijn hoofd bleef ik mezelf steeds toespreken dat dit allemaal een droom was. Dat ze nog altijd leefde en nu in bed lag te rusten. Maar dat was niet zo. Er was niks van waar. Ze lag niet in bed. Niet in degene waar ik me haar in voorstelde, in degene waar we twee dagen terug nog gezellig mijn nagels gelakt hadden.
Ik veranderde mijn blik naar mijn nagels, hield m'n handen trillend voor me, waarbij ik tot de realisatie kwam dat ze echt weg was. En mijn onderlip begon ernstig mee te trillen. Ik voelde het in me opbouwen, het plotselinge verdriet. Hoe mijn hart in duizenden stukjes brak en het bloed door alle aderen en organen die ik had ontsnapte. Als een gek begon ik naar adem te happen, wist niet waar ik die vandaan moest halen en bovenal begon mijn stem te piepen. Dat was het enige dat ik kon doen, ik wou gillen, schreeuwen, maar het enige wat bij mij gebeurde was dat ik vast genageld aan de grond stond en nog altijd machteloos naar mijn handen staarde. Niet eens meer naar mijn nagels, naar helemaal niets behalve de huid, mijn huid die zoveel tegen die van mam aan gekomen was. Al was het maar een simpele aanraking of knuffel geweest. Die knuffel die we hadden gedeeld op het bed, niet eens een goede en hartverwarmende, was de laatste aller tijden geweest.
Marilyn had echter niet meteen door in wat voor emotionele staat ik was en pas zodra ze mij die hartbrekende geluiden hoorde maken, draaide ze zich om van mijn bed richting mij, al zag ik het niet. Ze wist niet hoe gauw ze bij me moest komen, me meteen in haar omhelzing vast nam en me naar het bed mee nam. Ik liet het allemaal gebeuren, ik wou praten maar ik kon het niet. In plaats daarvan brak ik alleen maar erger wanneer ze me rustig neerzette op haar schoot en ze me alleen maar vasthield. Voorzichtig haar handen door mijn haar heen haalde, ook al waren die netjes omhoog gestoken. Soms drukte ze er een kus op, sprak troostende woordjes in mijn oor terwijl ze me heen en weer weende.
'Het is al goed, laat het er allemaal maar uit. Het komt allemaal goed. Laat jezelf gaan, het is helemaal niet erg. Verdriet is normaal, ik weet precies wat je doormaakt. Je hart is uit elkaar gerukt en je voelt je plotseling zo alleen, in de steek gelaten. En zo voelde ik me ook omdat ik niemand had om mijn verdriet mee te delen wanneer onze moeder dood ging, geen ouderlijk figuur. Niemand die me vast kon houden en kon zeggen dat alles goed kwam, ik had alleen je moeder. Je lieve moeder. Ik ben er voor je, liefje. En ik blijf zo lang bij je als je nodig hebt.' Dag 9.
Iedereen die mam kende was aanwezig geweest, zelfs de vage kennissen. En toch, en toch was het allemaal langs me heen gegaan. Als ze me aan gesproken hadden, had ik niet gereageerd, enkel wezenloos voor me uit gestaard en was Amaryn degene geweest die voor me gesproken had met een moedige glimlach. Tijdens de begrafenis zelf had ik bij haar zijde gestaan, zelfs een beetje te dicht om tegen haar aan te leunen. Zelfs gehuild, al viel het stukken mee als dat ik bij Marilyn gedaan had voordat de begrafenis begonnen was. Inmiddels was mijn mascara en oogpotlood zodanig uitgelopen dat er strepen over mijn wangen waren gelopen, maar niemand die mij veroordeelde daarvoor. Daar was namelijk de begrafenis voor geweest, een ritueel om je verdriet kwijt te raken en te delen met anderen. Je niet langer alleen voelen, al was het maar voor even. Het verwerken van een hartbrekende situatie.
Geen woorden waren nodig zodra ik in bed lag en Amaryn mijn hoofd streelde, de plukjes iedere keer die voor m'n gezicht vielen ze er weer terug uit veegden en ik kon voor het eerst na die hevige pijn van binnen weer een smal glimlachje op mijn lippen laten verschijnen. Mijn oogleden gingen niet omhoog, ook al waren mijn ogen gesloten, maar dat was niet erg. We wisten beiden van elkaar waar we op het moment doorheen gingen en we wisten bovenal dat we elkaar hadden. Marilyn was nog steeds in de buurt, maar niet langer in het huis. Joe had er op gestaan dat ze maar in een hotel of iets verbleef en na een kleine protest had ze het opgegeven en naar hem geluisterd. Niet om haar nichtjes in de steek te laten, maar omdat het er op leek dat Joe verkoeling nodig had en zij allesbehalve dat aan hem zou geven. Ik had de spijt in haar ogen gezien wanneer ze de auto gestart had en weg was gereden, met als achterlating een briefje met het adres van waar ze zou verblijven. Voorzichtig had ik die op de prikbord naast de koelkast gehangen, zodat we hem altijd konden vinden. En tegelijkertijd was dat ook een plek waar Joe niet zou komen, sinds zijn drank daar niet stond maar in zijn eigen kantoor. De koelkast, daar stond niets in wat zijn aandacht ook maar kon trekken.
Op het moment dat Amaryn de deur sloot nadat ze een kus op mijn hoofd gegeven en mijn bed verlaten had, klonk er flink gestommel vanuit de gang en schrok ik wakker vanuit de trance waar in ik had gelegen, opende mijn ogen waardoor ik de wereld voor kort wazig tegemoet kwam. Ik hoorde hoe Amaryn Joe er van langs gaf door haar nagels langs zijn gezicht te halen. Dit maakte hem alleen maar kwader en in mijn lichaam kroop er een rilling van angst. Hij had het voor elkaar gekregen om mij bang te krijgen, dit gedrag had hij ook vertoond op de avond van de ruzie en ook die had me tot in het diepste van mijn hart angst aangeslagen. Een bonk klonk en door de schreeuw die volgde wist ik dat Amaryn tegen de grond aan was gegooid. Voetstappen kwamen na drie seconden mijn kant op en de deur werd geopend, waardoor ik onmiddellijk de warme dekens van me af sloeg en m'n bed uit vluchtte. Langs hem heen, de verschrikkelijke Joe en opende in paniek de kastdeur en sloot hem achter me, met de sleutels die er in hingen omgedraaid zodat hij er niet in zou kunnen komen. Ik liep kreunend achteruit en voelde hoe mijn lichaam tegen de achterkant van de kast aan botste om mezelf daar vervolgens op m'n kont neer te zetten, sloeg m'n armen om m'n opgetrokken benen heen. Bijna zou ik gaan wenen, hopende dat het allemaal een droom was. Ik was bang, veel te bang om iets te doen en het enige wat ik kon was hopen dat deze stormachtige avond snel voorbij zou zijn. De deur werd met een harde knal open geduwd en veerde zelfs terug. Joe duwde die terug tegen de muur aan zodat hij de volle ruimte zo hebben van de deurpost en me juist nog meer onder druk kon zetten. Ik piepte angstig, voelde mijn hart in mijn keel bonken en nog even en ik kon geen adem meer halen omdat de angst me teveel werd.
Joe kwam dichterbij en ik kneep mijn ogen dicht, wenste op m'n allerhardst dat dit over was, dat hij niks zou doen en begon zelfs heen en weer te wiegen. Hij stond op het punt om zijn hand in mijn haar te nestelen, tot er een schot klonk. Meteen viel het enige licht weg van wat er in de kast was geweest en opende ik uit verbazing mijn ogen. Amaryn had een wapen weten te bemachtigen en hoewel ze op de vreemdeling genaamd vader had gericht, was het pistool een andere richting op gegaan wanneer ze het schot had gelost. Nu had hij niet langer meer oog voor mij en ik kon niks anders doen behalve toe kijken. Ik zat vast genageld aan de grond. Een tweede schot werd gelost en die raakte Joe wel, recht in zijn schouder. Meteen wist hij het wapen uit haar handen te trekken en richtte die op haar, waardoor ik gilde en smeekte dat hij het niet zou doen. Maar zijn gezichtsuitdrukking, die ik niet kon zien en houding zeiden genoeg en hij drukte de trekker naar achter met zijn mollige vinger. Ik sloot mijn ogen en gilde alleen maar harder, tot er een klik geluidje te horen was. Het wapen was leeg. Ik gilde nog altijd, waardoor hij schreeuwde dat ik m'n kop moest houden.
Hierna vervolgde hij de woorden, 'Ik vermoord jullie allebei en ik kom later voor jou terug, misbaksel,' met zijn luide bulderstem, waarna hij Amaryn bij haar bovenarm stevig vast pakte en haar mee de trap af sleurde. Ik wou achter hen aan rennen en dat deed ik ook nadat ik wankel op was gestaan en een paar seconden nodig had om mijn wankele benen aan mijn evenwicht te laten wennen. Echter wanneer ik beneden kwam, was ik al te laat. Ik zag nog net de rode achterlichten van de auto uit onze straat rijden wanneer mijn lichaam contact maakte met de koude buitenlucht. Vanaf dat moment twijfelde ik geen moment, was naar de keuken gerend voor het briefje dat ik speciaal op het prikbord opgehangen had. Het eerste wat nog in me op kwam was de foto die erbij hing ook mee te nemen, voor het geval dat. Zonder ook maar om te kijken naar andere spullen, een koffer pakken en daar kleding in te stoppen, rende ik het huis uit. Liet de voordeur wagenwijd open staan en voelde opnieuw de kou tegen mijn blote benen aan slaan. Door het fleece van mijn nachtjapon heen en met de wind tegen me aanslaande, had ik het geluk dat die mijn haren naar achteren blies. Dan had ik daar in ieder geval geen last van. Iedere auto dat voorbij schoot liet mijn hart sneller kloppen, bang dat die meteen stil zou staan en achter me aan zou rijden, bang dat het Joe was die al zo snel terug was gekeerd. Toch gebeurde dit niet. Ik rende zo hard als ik kon, negeerde de pijn in mijn borst die op begon te komen en vooral mijn ademloosheid, ik wou er niets van weten. Niet totdat ik veilig in Marilyn's armen was en me geen zorgen hoefde te maken over mijn leven. Dat ik zou leven in plaats van sterven.
Ik had geen idee waar het hotel was wat er op het briefje stond, maar op één of andere manier vertelde mijn intuïtie waar het moest zijn, alsof iemand me leidde. Met de gedachte dat het mam was in m'n achterhoofd, stormde ik naar binnen en sprak ademloos de woorden in welke kamer Marilyn zat. Ik moest het zo snel mogelijk weten. De vrouw achter de balie had me even stomverbaasd aan gekeken maar toch mijn vraag, dat eerder een bevel was, opgevolgd en me het nummer gegeven met de instructies waar ik wezen moest. Onderweg rennende, buiten adem, naar haar kamer had ik op het briefje gezien dat ze daar ook het nummer op had geschreven. Stom, stom, stom. In paniek klopte ik uiteindelijk aan op de kamer van haar deur en in iedere bonk zat meer frustratie wat ik uitte. Zodra de deur voorzichtig geopend werd, vloog ik in haar armen. Stootte ik tranen uit die mijn wangen verwarmden. Ze deden pijn, spraken alle emoties die in me zaten. Woede, angst, radeloosheid en vooral de twijfel tussen leven en dood.
'Adelyn liefje, wat is er gebeurd?' Vroeg ze met een geschokte toon. Ik legde snikkend uit wat er gebeurd was, wist zo gauw niet tot adem te komen en begon alleen maar meer in paniek te raken.
Marilyn probeerde me te sussen, vergat in het overheersende moment de deur van haar hotel kamer te sluiten. Zonder meteen haar armen afknellend om me heen te slaan, had ze enkel een hand op mijn ijskoude been gelegd en een arm om m'n schouders geslagen, keek me met een serieuze maar pijnlijke blik aan. Alsof ze het precies kon lezen dat ik door hel heen en terug was gegaan. Het erge was nog, wanneer ze op het punt stond om iets te zeggen, mij gerust te stellen, kwam er een akelige man naar binnen stormen. Uit angst bevroor ik terug in een aan de grond genagelde situatie, alle spieren in m'n lichaam spanden aan.
'Jij vreselijk rotkind, kom hier!' Voor ik het wist had hij me bij mijn haren gegrepen en gooide een goedje in m'n ogen. Het had gevoeld als water, om me af te leiden, maar na een seconde voelde ik een ongekende pijn door m'n hele gezicht heen gaan. Alsof al m'n zenuwen afgestikt werden, de vloeistof door mijn huid heen trok en het meest erge; het had mijn ogen geraakt. Ik schreeuwde met een stem die doofde, zakte door mijn knieën heen, ik kon niks meer zien, wou het niet eens proberen om mijn ogen te openen omdat het al verschrikkelijk veel pijn deed. Ik volgde niet eens meer op wat er vanaf toen gebeurd was, voelde alleen de verlossing van mijn haren en bracht mijn handen naar mijn gezicht. Een schot klonk, maar ik was er helemaal niet meer mee bezig. De pijn werd teveel. Ik voelde hoe de vloeistof letterlijk in mijn huid trok en verder in mijn aderen. Recht in mijn ogen. Ik durfde m'n huid niet eens volledig aan te raken, bang voor nog meer pijn. Ik snikte inmiddels, op een andere manier. Een manier die ik niet eerder van mezelf gehoord en ook gehoopt had om nooit te horen.
Dit was het dan. Mijn leven was over. En hoewel ik nog leefde, was ik toch gestorven. Overig
Adelyn is een enorme circusfreak al vanaf ze klein was, het was dan ook haar droom om daar een acrobaat te worden en het liefst een solo act te performen. •
Sinds ze blind is heeft ze hulp nodig met zien. Dus dat betekent dat iemand haar tweede zicht moet zijn en met alles moet helpen met wat ze doet.
Wat betekent; vertellen waar ze is.
Wat ze moet doen die dag.
Waar alles om haar heen staat op dat moment.
Welke dag het is en hoe laat.
Haar moet helpen met eten en vooral omdat eten voor haar helemaal niet belangrijk is, ze zou het zo overslaan de rest van de dag en uithongeren. •
Het klinkt als aanstellerij, maar Adelyn is op haar dertiende verminkt geraakt. Alleen vanaf haar veertiende heeft ze ermee om moeten gaan. Veertien jaar oud zijn is een hele belangrijke periode van een opgroeiende tiener, die bovenal haar gezin is kwijtgeraakt. •
Ze is nog altijd bang dat haar vader ieder moment op kan duiken, sinds ze er vandoor is gesneakt. •
Vanaf het moment dat Joe gedreigd had om beide hun dochters te vermoorden en Amaryn had meegenomen naar een andere plek, heeft ze altijd geloofd dat ze dan ook echt bruut vermoord was. • | |
| | | Volchitza
Admin
Aantal berichten : 177
Registratiedatum : 03-06-17
Leeftijd : 27
| | Onderwerp: Re: templatezzzzz za jun 03, 2017 3:33 pm | | | ALEX LEFÉVRE
''Look at you. You're perfect just the way you are.'' _____________ 18 jaar - 25 mei - genderfluid - genderswap - shadow vampire _____________ Gender SwapAlex heeft de kracht om zich naar zijn jongensvorm of haar meisjesvorm te switchen, wanneer dan ook. Zijn energie heeft hier niks mee te maken. Wel echter zijn mood en zijn dromen, die beinvloeden deze mutatie het meeste naar welke vorm hij aanneemt. Shadow vampireIn beide vormen kan Alex de tanden naast de voortanden uit klikken als vampiertanden. Hij heeft echter geen bloed nodig om te overleven, maar hij is er ook niet vies van. Zodra er iemand is die hem/haar in gevaar brengt zal hij ze hoe dan ook gebruiken. Ook heeft hij de mutatie om zichzelf razendsnel te laten verdwijnen in een stofwolk dat eruit ziet als een soort donker figuur/schaduw met hangende stofdeeltjes die zijn of haar figuur weergeven maar alles en iedereen zou er doorheen kunnen gaan zonder dat hij daar wat van zou voelen. Hier geldt ook vuur, water en alles wat maar schadelijk kan zijn voor. Nadeel is wel dat hij in die staat niemand ook kan aanraken, net zo min als dat zij hem kunnen aanraken. _____________ Zeven maanden. Wanneer hij al zeven maanden in Mia's buik gezeten had was het moment voor hen geweest om erachter te komen of hun kind een jongen of meisje zou zijn. Hoewel ze het een verrassing hadden willen houden tot aan de geboorte, was het hen echter niet gelukt om de spanning al die tijd vol te houden. En wat de uitslag ook zijn, ze zouden zielsveel van hun kind houden zonder enige spijt.
"Het is een jongen, gefeliciteerd!" Acht maanden, de negende was bijna gearriveerd, daar ging het echter fout. Mia was in de studiekamer thuis ingestort. Een onvoorstelbare pijn had haar lichaam overgenomen en haar in een shock toestand gebracht. De ambulance had haar zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gebracht en Mia stabiel proberen te houden met het bloedverlies dat ze had. Niemand wist echter wat er aan de hand was, waar het bloedverlies van kwam, want met Alex was er niks aan de hand. Het jongetje was alleen in een meisje veranderd vlak voor de geboorte. Dertien jaar. Dertien jaar lang had hij alleen het huis met zijn vader gedeeld, Fabio Lefévre. Zijn moeder had hij nooit gekend, gestorven aan bloedverlies nadat ze de geboorte van hem had gehad. Hij was dan ook niet zomaar een baby geweest, anders had ze de bevalling waarschijnlijk overleefd. Hij had er geen controle over kunnen hebben, natuurlijk niet, zijn brein stond nog op nul procent toen der tijds. Toch had zijn vader hier hem nooit de schuld voor gegeven, hij was een goedgezinde man die overal het goede in zag. En dus ook in hem en de mutatie waar hij over beschikte. Zijn goedhartigheid was dus ook zeker een reden geweest waardoor Lucille in hun familie als hun eigen werd opgenomen wanneer Alex zijn dertiende verjaardag was gepasseerd. Zijn nicht haar ouders waren omgekomen in een vliegtuig ongeluk, iets wat hij zich maar niet kon voorstellen. Dat hij zijn moeder had verloren bij de geboorte was een heel ander verhaal dan echt een band met ze te hebben opgebouwd en ze vervolgens aan zo'n cruelty te moeten verliezen. Hij had Lucille vele nachten getroost. Tot hij er basically bij neerviel en zij weer vrolijk was. Het nadeel was dat Lucille de gave had om niet te hoeven slapen, door iets wat een 'mutatie' heette, volgens Fabio. Lucille was een tikkende tijdbom, zoals Alex haar zelf noemde en ze was zeker een geval apart wanneer het tot haar emoties en hooggevoeligheid kwam. Dat leerde hij door de jaren heen en hun band werd sterker en sterker. Hij beschermde haar wanneer haar emoties hoog opliepen en hij zijn schaduwmutatie hielp daar enorm bij, die hij rond zijn vijftiende had ontdekt. De achtertuin was de perfecte plek om haar rond te laten razen en hij had zijn eigen manier om haar tot over de grens te drijven en haar ontploffing te ontwijken in zijn schaduwvorm. Wanneer hij in die vorm was leek niks hem iets aan te kunnen doen, maar aan de andere kant kon hij ook niks terug doen. Op zijn zestiende kwam er opnieuw een mutatie in zijn leven. Scherpe tanden die hij uit kon klikken die ook flink pijn deden, dat had hij wel door wanneer hij ze in een dwaze bui op z'n eigen pols had getest. Dat was niet het enige dat in zijn leven veranderde. Het was de leeftijd dat hij naar een andere school moest, een hogere. En dat betekende ook dat hij Lucille alleen moest laten op de school waar ze zat. En dat bezorgde hem, ondanks het feit dat Lucille vriendinnen had en mensen waar ze mee omging, best veel stress om het feit dat ze wisten niet waar ze tot in staat was, en hij wel. Aan de andere kant hadden er meer mutanten op de school gezeten en werd ze sowieso goed opgevangen door de docenten indien er iemand dacht haar te pesten.
De situatie van Alex zijn nieuwe school was echter wel volledig het tegenovergestelde. Het lag in een achterbuurt en de meest ongure mensen zaten er op, waardoor hij zich voortdurend als jongen vertoonde op school en er ook niet eens aan dacht om op te vallen. Hij had het voordeel met de manier van zijn kledingstijl, vaak zwart, versleten broeken en leren jacks, om lowkey een van de cool guys te worden. Hij skateboardde, dat was een feit, een hobby waar hij Lucille ook in meesleepte, en dat was ook van de redenen waarom mensen hem chill vonden. Hij zocht ook geen ruzie of deed onbeleefd, hij was gewoon z'n chille zelf. Maar de omgeving van de school werkte wel op hem en zo leerde hij ook mensen kennen die hem het verkeerde pad sleurden. De deal en handel wereld. Het feit dat Lucille vaak weg was met haar vriendinnen en zijn vader Fabio voor zijn werk was het niet heel moeilijk voor hem om er ook maar helder over na te denken. Hij raakte in een diepere en diepere trance zodra hij bij meetings betrokken werd en een eigen job kreeg om drugs te verkopen in zijn eigen en andere scholen. Met zijn mutatie wist hij dat in het geheim te houden zonder dat iemand ooit echt achter zijn identiteit zou komen. De politie wist hij daardoor ook gemakkelijk te ontlopen, en doordat hij zo goed verkocht werd hij al gauw een vaste jongen bij de organisatie. Lucille en Fabio wisten er niks van, hij vertelde ze er niet over en omdat ze ieder hun eigen leven leidden merkten ze ook niet veel van zijn afwezigheid. Het was zo simpel als dat.
Maar zijn volgende klus was niet zo simpel als dat. Hij werd opgedragen om ze niet langer meer te verkopen maar ze over de grens te brengen met een auto zonder dat hij een rijbewijs had. En om een lang verhaal kort te maken weigerde hij om die klus te doen. Die houding werd echter niet van hem gepikt waardoor hij die avond nog in het ziekenhuis belandde met een gebroken neus, rib en hier en daar wat messteken op ongevaarlijke plekken. Eén van de mannen waar hij redelijk mee om kon gaan had hem bijgestaan om te checken of hij er niet te erg aan toe was en met de valse identiteitskaart die hij had werd zijn vader ook niet gebeld. Wel had hij Lucille gesmst dat hij bij een vriend bleef crashen voor die avond zodat ze niet ongerust hoefde te zijn.
De manier waarop ze hem behandeld hadden was voor Alex een wake up call geweest waardoor hij besloten had om de organisatie te verlaten door zijn genderswap mutatie te gebruiken. Ze kenden immers zijn vrouwelijke kant niet, waardoor ze hem de volgende dagen niet op school konden vinden.
Wat hij echter niet wist was dat ze daarom over waren gegaan tot maatregelen en ze voor het einde van de week die avond nog een bezoekje brachten aan zijn woonplek. Lucille's schreeuw had hem wakker gemaakt uit zijn rusteloze slaap, waardoor hij onmiddellijk van de trap af naar beneden was gesprint om daar zijn nichtje en vader bewegingsloos aan te treffen. De mannen waren allang weg, hadden deze klus zo snel mogelijk geklaard.
Hij was op hen afgestormd en had Lucille in zijn armen genomen terwijl hij zich terug transformeerde naar zijn jongensvorm. Een kogel door haar hoofd had haar afgemaakt. Zo.. makkelijk en ook zo oneerlijk. En zijn vader.. zijn keel was genadeloos doorgesneden, wat duidelijk een bericht voor hem was. Maar het enige dat tot hem doordrong was dat zijn nichtje en vader er niet meer waren. Zouden ze veel pijn geleden hebben? Hoe bang zou Lucille zijn geweest? Het werd hem teveel en hij stortte in, huilde voorovergebogen met zijn hoofd op zijn vaders borst terwijl hij Lucille nog altijd vast hield, niets anders op de wereld meer belangrijk dan zijn familie en hem. De ochtendzon was verstreken en hij lag nog altijd gebroken en roerloos bij het lichaam van zijn nichtje, hij wou en kon het niet geloven dat dit gebeurd was. Dat zij hem dit geflikt hadden. Het liet hem dingen voelen en denken die hij nooit eerder meegemaakt had. Het bracht hem in een andere wereld, een waarin zijn ogen zwart kleurden en zijn vampiertanden tevoorschijn kwamen zodra hij een hand op zijn schouder voelde en hij omhoog schoot met een grom. Een vrouw met rood haar was voor hem verschenen, iets wat hij niet verwacht had en ergens in hem meteen kalmeerde en zijn ogen terug normaal diep olijfgroen kleurden. Maar de tanden bleven zodra hij ook een man in het vizier kreeg. Hij stond op het punt om de vrouw aan de kant te duwen om de man aan te vallen, maar hij kon zichzelf niet verroeren. Maar dan ook op geen enkele manier, waardoor hij nog eens gromde naar de vrouw.
Ze had hem terug tot zinnen kunnen brengen, terug naar de realiteit kunnen brengen. Zij heette Jean en hij Jamie en ze waren mutanten. Mutanten van een of andere school op een andere plek waar ze bescherming zouden krijgen en veilig zouden zijn. Het had hem niet veel geïnteresseerd. Maar toch.. toch hadden ze hem kunnen bereiken door op om hem in te werken hoe gevaarlijk het hier wel niet voor hem was. Hij wist dat hij de begrafenis van zijn vader niet kon bijstaan, hij was tenslotte op de vlucht voor de gasten waar hij voor gewerkt had en wist dat het nog wel eens zijn eigen einde kon betekenen als hij hier bleef.
En dus was hij samen met de twee mutanten mee vertrokken naar Genosha, waar hij inmiddels al twee jaar zit. _____________ | | |
| |
| | | Volchitza
Admin
Aantal berichten : 177
Registratiedatum : 03-06-17
Leeftijd : 27
| | Onderwerp: Re: templatezzzzz za jun 03, 2017 3:34 pm | | | full of life and full of love
_________________Alyssa Rodriguez_________________Magic - 37 jaar - Annandale-on-Hudson, New York City _________________ Smoke Powers_________________Smoke Teleportation:
Deze mutatie houdt in dat ze kan teleporteren van elke plek naar elke plek die ze maar weet. Zolang ze er maar echt ooit geweest is en het niet willekeurig in een boek of op Google Maps heeft gezien. Ze moet echt op de plek zijn geweest waar ze de omgeving gezien heeft, de lucht gesnoven en gevoeld heeft en zich de geluiden of juist stilte voor kan stellen. Ze verdwijnt niet zomaar, er verschijnt een paarse rookwolk om haar heen en daar teleporteert ze in en verschijnt ze ook weer in zodra ze geteleporteerd is. Smoke Appearance:
Zoals het teleporteren, werkt deze mutatie technisch gezien hetzelfde alleen dan met spullen die ze in haar hand of handen kan laten verschijnen. Deze zijn echter zelf gecreëerd en niet gestolen van iemands huis of terrein. Wél is het nadeel eraan weer dat ze geen zware gewichten kan laten verschijnen of een heel huis. Het moet realistisch zijn wat ze makkelijk in haar hand kan nemen zoals een handtas of een reageerbuis. De kleur van de rook is elke keer zodra ze haar mutatie gebruikt anders, het kunnen alle kleuren van de regenboog zijn. _________________History_________________ ''Het is een meisje, het is een meisje, ik heb een meisje!'' Schreeuwde Dave nadat hij de deur van de kamer had geopend en zich in de armen van zijn broer stortte die ook meteen met tranen in zijn ogen stond en hun voorhoofden tegen elkaar aandrukten van blijdschap. De rest van de familie sprongen al snel in om de man te feliciteren en alle geluk en welzijn van de wereld te wensen. Brooke daarentegen lag met haar pasgeboren dochter in haar armen in de kamer van het ziekenhuis waar haar man net uitgelopen was. Het zweet stond op haar voorhoofd maar de pijn die ze zojuist had gehad was niets in vergelijking met de geluk die ze nu voelde. Ze had een prachtige en gezonde dochter die hun leven alleen maar mooier zou maken. Alyssa Rodriguez was geboren. _________________ 'Je wordt al aardig rond, Brooke, nog eventjes en je hebt er nog een kind bij. Kan je deze wel aan?'
'Natuurlijk zus, ze is een schatje, slaapt bijna alleen maar en huilt alleen als ze per ongeluk haar roze teddybeertje tussen de tralies van de box door heeft laten slippen.' Alyssa zat onwetend bij haar vader op schoot, werd vertroeteld en er werd zachtjes in haar wangetjes geknepen.
'Onze Alyssa is alweer één jaar geworden, ja toch liefje?' De peuter schaterlachte het uit, waardoor de familie automatisch de aandacht aan haar gaven en het negatieve gesprek over Brooke's tweede zwangerschap weggelaten werd.
'Schat, ze moet haar flesje nog hebben, geef haar maar dan regel ik het wel.'
'Nee Brooke, het is beter als je even blijft zitten, ik weet hoeveel last je van je rug hebt, laat mij maar.' Ze werd omhoog getild en legde haar kleine handjes om haar vaders nek voor hoever ze dat ook maar kon. Even werd ze lager naar de grond gebogen en hoorde ze een smak geluidje, Dave had Brooke een zoen op haar voorhoofd gedrukt voordat hij haar naar de keuken bracht.
De gezelligheid die weer opleefde in de woonkamer was bijna niet te horen in de keuken, het huis was best groot. Ze werd op het aanrecht gezet en terwijl haar vader haar ondersteunde keek hij om zich heen wat hij moest gebruiken om het flesje te maken. 'Als eerst moet de magnetron aan.. oké, blijf zitten Alyssa, ik verplaats me twee meter, geen zorgen,' het kindje sloeg met haar armpjes in de rondte terwijl Dave zijn rug naar haar keerde en de magnetron aan probeerde te krijgen, het apparaat scheen nogal vaak kuren te hebben. Ze maakte zachtjes geluidjes terwijl ze om zich heen keek en haar glazige oogjes op het flesje vielen die op het andere aanrecht stond, waar ze niet naartoe kon zonder op de grond te vallen.
'sh*t, waarom werkt dit stomme ding niet wanneer ik het wil.' Hij sloeg er drie keer op voordat er een piep klonk van de magnetron, wat betekende dat hij was gaan werken. Alleen zodra hij zich omdraaide stond er een expressie van schrik op zijn gezicht. Alyssa sabbelde aan een speen, waardoor hij verward om zich heen keek en slikte. Het speentje dat ze normaal gebruikten voor haar lag normaal gesproken niet in de keuken.
'Wat is dit?' Voorzichtig had hij het speentje uit haar mond vandaan gehaald en had hij zijn dochter omhoog getild waarna hij de keuken uit liep naar de woonkamer. Zonder wat te zeggen was hij met een frons op zijn gezicht naar haar box gelopen en vond daar het speentje dat tot haar behoorde.
'Wat is deze onzin? Wie zit hier ons te belazeren?'
'Dave, wat is er aan de hand?' De familie was stilgevallen en Brooke had zich omgedraaid met moeite op haar stoel.
'Alyssa heeft maar één speen, waar komt deze vandaan?' Hij had het bozer gezegd dan hij waarschijnlijk bedoeld had, wat hij zich ook meteen realiseerde.
'Als eerste geef Alyssa maar hier, voordat je haar wat aan doet-'
'Hoe kan dit?!'
'Dave.'
'Je hebt gelijk, sorry schat.' Hij zette voorzichtig Alyssa op haar moeders schoot en haalde een hand over zijn voorhoofd door zijn haren heen.
'Ze had plotseling een speen in haar mond in de keuken en ik heb het niet gezien, de magnetron werkte weer eens niet maar ik weet zeker dat daar geen speen lag!'
'Dave word even rustig.'
'Dat kan ik niet, het is net of ik gek word! Verklaar het dan! We hebben maar één speen voor Alyssa!'
Er was een gekibbel uit frustratie en verwarring ontstaan en Alyssa had haar ogen op het beertje in haar box laten vallen. Haar roze beertje. Oh wat wou ze hem graag vasthouden en fijn knijpen in haar handjes. Maar dat ging helemaal niet, hij lag te ver weg. Er naar toe reiken had geen zin en daar had ze de hersentjes ook helemaal niet voor om tot een oplossing te komen. Ze wou hem gewoon hebben. En poef, daar verscheen voor de ogen van haar ouders en de familie een gloednieuw maar kleiner beertje in Alyssa's handjes nadat de lichtroze rook was opgewaaid, waardoor ze meteen giechelde en zoals ze al wou doen het beertje meteen tegen zich aan drukte.
'Maar- hoe?' Was Dave als eerste de breker van het ijs, zijn gezicht nu nog stom-verbaasder dan in de keuken.
'Dit ken ik!' Vervolgde Brooke's zus als tweede. 'Brooke, onze moeder.. weet je nog?' Brooke had haar ogen nog altijd wijdopen op haar dochtertje gericht staan. Ze slikte in de poging om haar droge keel kwijt te raken en vervolgens naar haar zus te kijken en als laatste naar haar man. 'Dave, het is waar.. onze moeder was een mutant. Ik heb er alleen nooit bij stilgestaan dat het erfelijk was.. onze dochter is een mutant.'
Haar vader was sprakeloos en tot op dit moment had niemand hem zo stil meegemaakt. Hij veegde zijn hand voor een moment over zijn gezicht heen. De familie hield zijn adem in, alsof er een bom dreigde te vallen.
Haar vader kwam voor zijn dochter staan en zakte tot op zijn hurken, zijn mond open maar voor een aantal seconden kwamen er nog geen woorden uit.
'Ze is prachtig op de manier zoals ze is en zo zal ik haar altijd zien, steunen en klaar voor haar staan.' _________________ Drie maanden later was ze niet langer meer het enige kind in huis. Het beloofde kind van Brooke's tweede zwangerschap was een wonder bij een wonder geweest. Ze had er niet één zusje maar zelfs twee bij gekregen. Een twee-eiige tweeling, beide meisjes. Callista en Evelyn waren hun namen en zij zou de trotse zus van hen worden. _________________ 'Geef me de afstandsbediening!'
'Nee, je hebt al de hele middag Totally Spies zitten kijken!'
Het gegil van haar zusjes in de woonkamer was het eerste waar ze mee te maken kreeg zodra ze de voordeur binnen was gekomen.
'Alyssa liefje?'
''Ik ben het!'' Ze kwam naar de keuken gelopen waar ze haar moeder, die de vaatwasser aan het leegruimen was en sommige glazen nog extra met de theedoek af nam, met een glimlach en een zoen op haar wang begroette.
'Hoe was het bij Jean? Heb je het gezellig gehad?'
''Ontzettend, haar moeder had ons een cupcake gegeven en een bus slagroom.. misschien was dat niet het beste idee, maar, maar we hebben het opgeruimd!'' Vertelde ze al gniffelend terwijl ze een drietal aan druiven uit de fruitmand had geplukt en ze afspoelde onder de kraan voordat ze ze in haar mond stopte.
'Dan is het goed liefje, ik ben blij dat je voor het donker thuis bent.'
''Het is maar een straat verder, mam!''
'Alsnog, ik wil niet dat je in het donker naar huis gaat, straks gebeurt er nog iets met je en ik kan het me niet-'
''Mama rustig maar, ik ben er toch, er is niks aan de hand.'' Verzekerde ze haar met nog een glimlach.
'Zodra je ouder bent zullen we je heus wel langer buiten laten, maar dertien jaar is voor ons nog te vroeg. Je bent gelukkig ouder dan je zusjes, die moeten een uur eerder thuis komen.' Ze ontving een knipoog en een aai over haar bol die ze meteen afschudde met een half zuur gezicht.
'Mam! Evelyn wil de afstandsbediening niet geven!'
'Over je zusjes gesproken, speel even met ze in de achtertuin, ik zal zo aan het eten beginnen. Wat frisse lucht zal goed voor ze zijn.'
''Oké mam, ik sleur ze wel mee aan hun oren naar buiten.''
'Voorzichtig! Het zijn je zusjes, geen poppen.'
''Oké, hop, mee naar buiten jullie. Mama's orders.''
'Maar de tv..' Zeurde Callista maar Evelyn kapte haar af door enthousiast van de bank af te krabbelen.
'Wie het laatst buiten is moet de vissen voeren!' En meteen was Evelyn door de deur gerend, waarvan Alyssa nog maar net haar bruine haren te zien kreeg voordat ze haar mutatie gebruikte en naar het grasveld van hun achtertuin teleporteerde.
Het duurde een paar seconden voordat ze haar ogen opende en Evelyn naar haar toe zag komen rennen en haar omver tackelde.
''Oh sh*t, Evelyn!'' Kreunde ze amper toen ze op haar rug op de grond terecht gekomen was en de brunette bovenop haar lag.
'Get rekt, Lyssa.' Giechelde Evelyn, waarna Callista buiten adem naar buiten was gekomen en zich naast hen op de grond stortte.
'Ik haat jullie allebei.'
''Aww blondie, zo'n straf is het niet om Alfred eten te geven.'' Hoewel ze een behoorlijke klap had gehad vergat ze de pijn wanneer ze Callista's zogenaamde zure expressie zag en het niet kon laten om een zachte gniffel tevoorschijn te halen. Evelyn rolde al zuchtend van haar af en met z'n drieën keken ze samen naar de donkerblauwe lucht in een korte stilte. Het was te horen, door het gefluit van de vogeltjes van het park vlak bij hun huis, hoe hun lichte gehijg van het rennen en de energie die zij aan haar mutatie had verbruikt langzaam uitstierf.
'Hoe gaat het met Jean?' Verbrak Evelyn de stilte, waarbij Callista allebei hun aandacht trok door met haar handen vlak boven haar buik te houden en kleine sterretjes te vormen.
''Ja.. gaat wel goed. Ze heeft de laatste tijd steeds vaker dat ze vermoeid naar school komt vanwege meneer Grey, zijn gedachten over zijn werk als rechercheur is iets dat ze niet makkelijk kan negeren.. maar behalve dat gaat het wel oké. We zijn samen de beste van de klas.'' Vertelde Alyssa kalm. Niets was een geheim voor haar zusjes, net zoals dat zij ook altijd dingen aan haar vertelden. Jean was bovendien ook niet onbekend voor hun, aangezien de roodharige net zo vaak hier kwam als dat zij naar haar toe ging. En op school in de pauzes zaten ze met elkaar aan de tafels, bijkletsen en lachen over de flauwste dingen die die dag al waren gebeurd.
'Ik kan niet wachten tot op de universiteit, weetje.' Bekende Callista terwijl ze haar aandacht op de magische hemel met sterren die ze maakte gericht hield.
'En dan zal ik er zijn als saai mens die geen mutatie heeft.'
''Ach boeiend Evelyn, mutatie of geen mutatie, wees blij. Ik kan ook niet wachten, met z'n vieren gaan we dit doen.'' Zei Alyssa met haar handen op allebei haar zusjes hun schouders. _________________ [08-05-2011 - 15:10] Hey Jean, waar was je vandaag? Laat me weten als je ziek bent, mam heeft net verse soep gemaakt, ik breng gerust wat langs! xx [08-05-2011 - 16:52] Jean? [08-05-2011 - 20:47] Waarom komen mijn berichten niet aan? Wifi problemen? Nouja ik zie je morgen wel, oké? Natuurkunde hield me bezig, je weet het wel, loop altijd een hoofdstuk voor, en nu is het te laat om nog weg te gaan.. mam met d'r 'je mag niet naar buiten als het donker is' aka blablabla. Tot morgen, oké? c: xx [09-05-2011 - 14:06] Mevrouw Matthews van Scheikunde liet me weten dat je ziek staat.. sterkte oké? Ik kom zo snel mogelijk langs als het huiswerk van Wiskunde me niet overspoelt vanmiddag na school! xx [09-05-2011 - 21:35] sh*t, ik was in slaap gevallen op m'n Wiskundeboek, dat heb ik weer.. ik kan niet wachten tot de zomer me lange dagen geeft en ik eindelijk zestien word, pas dan ben ik, volgens mams en paps , volwassen genoeg. Ik kom morgen langs oké? For real. Waarschijnlijk is je mobiel gewoon dood en heb je per ongeluk je oplader laten exploderen. Dat zal vast de logische verklaring zijn. Love you xx [10-05-2011 - 12:24] Wat is er aan de hand? Ik snap het niet.. je staat niet meer in het schoolsysteem, wat is er gebeurd? Ga je naar een andere school? En waarom komen mijn berichten niet aan? Ik raak in paniek hier en ik kan niet naar huis, vandaag is juist de langste dag. sh*t sh*t sh*t, vertel me dat alles goed is.. sh*t ik wou echt dat je me belde want mijn beltegoed is nog altijd zero. Wat er ook aan de hand mag zijn.. ik houd van je oké? Ik weet dat ik een stomme vriendin laatst ben geweest en niet veel tijd voor je had vanwege huiswerk.. maar dat is geen reden om kortaf tegen je te zijn. Het spijt me. Je kan en mag me altijd alles vertellen! Alsjeblieft.. xx [25-05-2011 - 23:48] Het is al twee weken terug dat ik het van meneer en mevrouw Grey heb gehoord en ik weet dat je dit waarschijnlijk nooit zal lezen want je telefoon signaal is geblokkeerd of wat dan ook en je ouders kunnen je patroon niet ontgrendelen maar dat weerhoud mij er niet van om op deze manier met je te praten.. aangezien dit nog het enige is dat ik van je heb. Ik snap het niet.. ik snap niet waarom je me zomaar achterlaat zonder ook maar iets te zeggen? Kwam het omdat ik veel meer aan huiswerk zat dan dat ik naar jou luisterde? Is het omdat ik het verkloot heb? Je had me kunnen vertellen over je situatie.. over hoe je mutatie sterker werd en ik had je misschien.. heel misschien.. kunnen helpen. Ik had er voor je kunnen zijn en... ik weet het niet.. het is allemaal zo vaag.. het spijt me. xx _________________ ''Holy sh*t deze kamer is groot!'' Barstte Alyssa in enthousiasme uit en zette haar koffer naast het eerste bed neer dat ze zag.
'Kan je nagaan als Jean hier was geweest, dan was die nóg groter geweest! Deze hele universiteit is zo groot, damn! En eindelijk geen ouders voor wel vijf of zes jaar lang!'
''Ja..'' antwoordde Alyssa zacht, haar glimlach verminderde door de opmerking die Callista had gemaakt.
'Callista, weet je dan niet dat dat je zus raakt? Denk even na!' Evelyn had met een frons het dichtstbijzijnde kussen gepakt en op Callista's hoofd gemikt waardoor haar haren nu volledig in de war zaten. Toch kon Alyssa er even niet om lachen. Jean was altijd een zwak punt bij haar gebleven.
''Nah, het is goed, het is bovendien al vier jaar terug. Ik stel me aan. Maar jij ook Callista, de kamer is al supergroot, verwend nest!'' Probeerde ze te glimlachen, al dreven haar gedachten toch weer terug naar haar beste vriendin van vroeger. De eerste dag college werd door iedereen als de leukste omschreven, maar voor haar was het de zwaarste. _________________ Twee wijnglazen en een vijftal bierflesjes klonken tegen elkaar aan.
''We hebben het verdomme gehaald en ik ben zo f*cking trots op jullie en na zoveel jaren aan studeren en huiswerk en alle uren aan theorielessen van docenten heb ik maar één ding te zeggen: they can go f*ck themselves!''
'Wooooh!'
'Go Alyssa!'
'GET REKT!'
Haar zussen, de vier vrienden die ze de afgelopen jaren hadden gemaakt en zij bevonden zich in de vaste bar waar ze nu voor de laatste keer waren ter viering van de diploma die ze allemaal hadden behaald.
''f*ck vroeg teruggaan, ik zeg we partyen all night long!'' En met iedereens instemming werd er plotseling hard muziek opgezet waardoor ze automatisch naar de vrouw achter de bar keken die een duim naar hen opstak die hen al jaren kon en ze vaak genoeg hadden belast met hun college problemen als het ging om ruzies tussen vrienden, elkaar, huiswerk problemen of als Alyssa weer eens een dip had over Jean of iets anders dat haar niet lukte. Als ze zich niet goed genoeg voelde over zichzelf en heel laag dacht was ze hier ook vaak genoeg gekomen. Zelfs overdag als de college haar teveel werd en ze liever hier haar huiswerk maakte. De vrouw was in principe een soort van opgegroeid met hun.
'Dit is een oudje maar een goeie!'
''AND WE CAN'T STOP AND WE WON'T STOOOP! CAN'T YOU SEE IT'S WE WHO OWN THE NIGHT. CAN'T YOU SEE IT'S WE WHO 'BOUT THAT LIFE!'' _________________ ''You can't hide from me! There ain't no tricks that you can try on me. I know your every move before you even breathe, baby. Thinking you know something I don't know. But my eyes, my eyes, my eyes are like a telescope.''
'Hm yeah! You're kissing her while my head is turned. You must be crazy baby, haven't you learned?'
''Zet de radio harder, dit nummer heb ik al in eeuwen niet meer gehoord!'' Lachte Alyssa terwijl ze haar koffer in de bus sleepte en haar zus Evelyn hielp die ook mee aan het zingen was.
''Jay, wat is dit voor kanaal? Zender? Welk radiozender is dit? Wat heb je plotseling voor countryside?''
'Dat kan ik beter aan jou vragen, Alyssa, en jij Evelyn.' De twee zussen keken elkaar aan met een grinnik en stonden op het punt om antwoord te geven voordat Callista hen onderbrak met een vermoeiende 'ik krijg de f*cking koffer niet omhoog, iemand help mij!' terwijl ze haar loodzware en meest gevulde koffer over de grond heen sleepte van de parkeerplaats.
'Mijn God, Callista, wat heb je allemaal wel niet gekocht de afgelopen jaren. Ooit eraan gedacht om iets weg te gooien?' Zuchtte Evelyn met haar mee voordat ze samen aan de koffer sleepten en de drie samenwerkten om de koffer bovenop de anderen te krijgen in de bus voordat ze de achterkant sloten.
'f*ck weggooien, het kan nog wel eens van pas komen, ja! Anyway! ROAD TRIP, HERE WE COME!!!!!' Gilde Callista, waarbij Evelyn en Alyssa nog eens naar elkaar hadden gekeken met een grinnik. _________________ 'We heten je van harte welkom op het Princeton University, Alyssa. We zijn enorm blij om je in ons team te hebben!'
''Ik.. wauw ik heb hier geen woorden voor.'' Grinnikte ze lichtelijk nerveus, wat ook echt aan haar te zien was.
'Ja gelukkig waren we het Columbia University voor, het is dan wat langer reizen voor je vanuit New York maar geloof me, je zal het vast en zeker enorm naar je zin hebben hier.' Versieringen hingen in de docentenkamer en het maakte haar ergens best onzeker. Dit allemaal voor haar? Waar had ze het aan te danken? Haar diploma natuurlijk. Oh man, als ze nu eens normaal kon functioneren. Ze voelde zich zo zenuwachtig dat ze moeite had om met woorden te komen. Aan de andere kant.. wie kon haar beschuldigen op haar jonge leeftijd. Ze was wel vijfentwintig jaar jong.
''Oke, dat moet ik maar ontdekken he!'' Ze grinnikte nog meer, al vervloekte ze zichzelf van binnen om de woorden die ze gebruikte. Dit was totaal niet professioneel. Maar aan de andere kant. Het team van docenten en medewerkers leken daar niet bepaald op te letten. Waarschijnlijk kwam het door het feit dat ze altijd wel leuk en aardig overkwam.
'We hebben tenslotte 0,2 sterren hoger dan Columbia, wat betekent dat onze lesgeving natuurlijk ook veel beter is.' Holy sh*t, asshole alert. Ze lachte maar nog eens en schudde hem de hand om vervolgens door de rest van het team begroet te worden. _________________ Het was waar, ze had het, sinds ze haar eerste werkdag had gehad tot aan nu haast 12 jaar later, al die tijd naar haar zin gehad. De eerste jaren had ze moeite gehad met haar mutatie in het geheim te gebruiken in de school, bang dat ze haar als een rare aan zouden zien of ontslagen zou worden, maar omdat het gevoel van in het geheim werken enorm aan haar knaagde had ze het uiteindelijk aan de man toegegeven die haar had aangenomen. Hij had haar vol interesse aangekeken zodra ze had opgebiecht dat ze niet helemaal menselijk was. Tot haar verbazing was hij zelfs nieuwsgierig geweest naar wat haar mutatie inhield, waarop ze eerst wat twijfelachtig had gereageerd, niet helemaal had kunnen verwerken dat hij haar niet uitgescholden en daar bovenop ontslagen had, en ze zichzelf vervolgens uit haar stoel vandaan in een vlaag paarse rook naast de stoel geteleporteerd had. Dat was de dag dat ze zeker had geweten dat ze zich helemaal thuis voelde op de school ondanks de lange werkdagen en dan ook nog het ruime uur aan reizen. Jaren had ze haar mutatie met overvloed mogen gebruiken in de lessen die ze gaf. Niet alleen de teleportatie van de ene naar de andere kant van de klas om vlug gereedschappen en benodigdheden te pakken voor een proefje of een lesboek, maar ook had ze talloze dingen uit haar handen laten verschijnen in een rook van geluk. Reageerbuizen, sodium, olie, chlorine, ijsblokjes, noem het maar op. Zelfs een brander want vuur en gas had ze wel degelijk nodig bij de meeste proefjes. Als ze zelf nu eens of iemand had die vuur kon maken.. dat zou geweldig zijn. Haar 37e verjaardag was net geweest, haar vrienden, vriendinnen waren al vertrokken en haar zussen had ze in de logeerkamer gedumpt, de flessen wijn die ze verslonden hadden waren genoeg om ze alle twee knock out te krijgen en Alyssa zelf het ook best voelde wanneer ze terug naar de woonkamer was gelopen om wat etenswaren op te ruimen. De lege wijnflessen was het laatste waar ze zich naartoe bevond. Op het moment dat ze haar hand om een van de flessen sloot hoorde ze een gezoem dat haar bekend voorkwam, eentje waardoor er een frons op haar gezicht de glimlach verving en ze om zich heen keek. De alcohol had zich duidelijk ingewerkt, waardoor ze niet meteen zo gauw het geluid kom verwerken tot het getril van haar mobiel. Tot ze een knipperend licht van het tafeltje zag komen wist ze de fles voorzichtig terug te zetten naast het apparaat en nam ze haar mobieltje van de tafel af. Vier gemiste oproepen van een nummer dat ze niet kende. Ze had zich op de bank gestort, haar ogen fijngeknepen op het schermpje gericht zodra hij voor een vijfde keer overging, dit keer was ze er wel op tijd bij, ook al wist ze nog niet helemaal zeker op welk knopje ze zou drukken. De rode of de groene. De groene zag er leuker uit, hik. ''Hee?''
'Alyssa? Alyssa ben jij dat? Hey, ik ben het. Jean.'
''Heeeee Jean!''
'Het is echt enorm lang geleden Lyssa, ik weet het en ik zou graag bijpraten maar ik heb niet veel tijd op het moment. Ik heb een vraag voor je. Luister, we hebben nog een natuur/scheikunde docente nodig op het eiland en.. jij zou perfect zijn. Wat denk je ervan?'
''Natuurlijk wil ik-''
'Top, dan zie ik je morgen!' Tuut, tuut, tuut, ''-bijpraten...'' had Alyssa willen zeggen, ze had nog maar net kunnen verwerken dat het Jean was geweest die haar gebeld had, wat ze zich nauwelijks kon beseffen en waarschijnlijk een stuk verbaasder over zou zijn geweest indien ze niet zo dronken was. Met een giechel hik duizelde ze langzaam weg op de bank, zelfs nog met de telefoon in haar hand. Alyssa was met een schrik wakker geworden wanneer ze zich plotseling realiseerde wat er vannacht was gebeurd en had zich al struikelend naar de kamer gestuitert waar haar zussen sliepen en was op het bed geploft met het bericht dat ze door Jean was gebeld, waarna ze haar mobiel liet zien en de laatste oproep van Jean showde. Op hetzelfde moment dat Callista en Evelyn naar haar mobiel grepen ging de deurbel waardoor ze alle drie stil vielen. Het zou toch niet dat Jean echt gemeend had dat ze haar vandaag zou zien? Oh sh*t, oh sh*t, oh sh*t!
Gehaast had ze zich van het bed afgestort en had ze haar haren geprobeerd te fiksen voor de spiegel die in de hal hing maar het was echt duidelijk nog te zien dat ze zich niet opgefrist had van het feestje dat ze zelf had gehouden de avond ervoor.
Jean stond voor de deur. Holy sh*t, holy sh*t, holy sh*t. En er was meer dan enkel bijpraten, wat ze niet had verwacht en zich zeker ook niet meer kon herinneren. De drank had zeker zijn ding gedaan in haar brein. Cal en Eve waren er ook bij gekomen nadat Alyssa een klein momentje had genomen om zich fatsoenlijk aan te kleden. Jean vertelde haar dat het haar speet dat ze geen contact meer met ze op had kunnen nemen, dat haar mobiel al die tijd bij haar ouders had gelegen en ze op het eiland zich had moeten focussen op haar mutaties al die jaren. En daarna waren alle verantwoordelijkheden erbij gekomen als mutant vertegenwoordiger op het vaste land, aangezien Charles haar daarvoor opgedragen had. Maar dat was niet alles waar ze voor gekomen was. Ze hadden een nieuwe docent nodig en ze had geen betere mutant kunnen kiezen dan Alyssa, waren Jean's woorden. Alleen.. had Alyssa al een baan en was ze veel te verbijsterd om ook maar tot een goed antwoord te kunnen komen. Hier braken haar zussen doorheen en overtuigden haar om de baan te nemen, waardoor Alyssa geen nee kon zeggen. Jean zou haar ontslag regelen. Zo snel mogelijk had ze haar spullen gepakt en had ze haar zussen sowieso wel ieder een knuffel van vijf minuten gegeven en natuurlijk beloofd om ze helemaal onder te spammen met foto's van haar nieuwe woonplek in het whatsapp groepsgesprek dat ze hadden. Samen met haar koffers, vrolijke karakter en twee katten was ze meegegaan met Jean naar de boot, nieuwsgierig naar wat haar te wachten stond. | |
| | | Volchitza
Admin
Aantal berichten : 177
Registratiedatum : 03-06-17
Leeftijd : 27
| | Onderwerp: Re: templatezzzzz za jun 03, 2017 3:34 pm | | |
Alias; Sense
Age; 16
Birthday; 10 januari
Place of Birth; Jersey City, New York
Character; Bitchy, arrogant, onzeker, artist, betrouwbaar, hard, recht voor z'n raap, gelijkkrijgende, nieuwsgierig, piekeraar.
Appearance; 1,64
Redhead
Slighty red/brown eyebrows
Blue eyes
Eyeliner & mascara
Cherry lips
Painted nailsRandom tops
Mostly fashion or wild
Skinny jeans
High heels
Mutation; Extreme senses, telephatic & telekinetic.
• Extreme senses; Brandi haar zintuigen zijn zo ongeveer te vergelijken met die van een hond. Alleen geldt dat voor álle zintuigen. Zo goed als een hond een geur kan oppikken, zo werkt het zintuigenstelsel van de redhead.
• Telepathic; De krachten opgeëist van haar moeder, heeft ze de mogelijkheid om andermans gedachten te kunnen lezen, evenals het verzenden van herinneringen als het ware. Dit is wel tot een limiet, het put haar uit en een overdosis kan haar twee tot drie dagen volledig energieloos op bed laten rusten.
• Telekinetic; Zelfde als telephatic, kan ze voorwerpen en levende dingen laten bewegen. Dit echter wel voor slechte doeleinden, omdat ze geen andere training nog gehad heeft. Ook deze ability put haar uit, heeft hetzelfde effect als telepathic.
History; Once upon a time...
was er een meisje geboren in een grote stad, in een ver, ver verleden. In de verkeerde tijd en plaats. Het was geen sprookje, vanaf het begin al niet. Een baby werd weggehaald uit een familie. Niet zomaar een familie, nee een speciale. Mutanten waren de ouders. Evenals de baby. Het was in een tijd van oorlog. Oorlog tussen mutanten en mensen. Deze ging ver, veel verder dan vorige oorlogen die plaats hadden gevonden. Zoals iedere oorlog verder vorderde. Nu was er niet alleen goed over nagedacht door de mensen, maar ze waren ook een stap verder. Maakten gebruik van het wreedste wat mensen konden doen. Een newborn afnemen van de ouders, maakte niet uit wat voor wezens de ouders ook mochten zijn. Dit was met behulp van een mutant zelf geweest, met de mogelijkheid om te teleporteren en door tijd te springen. Brandi, onwetende als een onschuldige baby, was meegenomen in een moment van angst. De ouders waren buiten bereik van het kind, de plotselinge aanval met alle macht tegenhoudende. Jean Grey en Scott Summers.'Do it.' Werd in haar oor gefluisterd, terwijl ze half gedrogeerd het slachtoffer aankeek. Ze wist wat haar te doen stond. Was het niet de waarheid uit de mensen trekken, was het wel omleggen. Zonder twijfel hief ze haar rechterhand, voelde hoe ze bezit nam van haar mutatie. Brandi merkte op hoe de hartslag hoger werd, terwijl ze als het ware het hart van het slachtoffer claimde. Een gasp verliet zijn mond, ogen stonden wijdopen. Dit was het moment. Gehersenspoeld draaide ze haar hand, waarmee het orgaan meedraaide en de boel kapot scheurde in het lichaam. Bloedverlies vond al gauw plaats, vanuit het keelgat en verder omhoog, gezien het veel was. Emotieloos keek Brandi ernaar, terwijl het lichaam langzaam bevrijd werd uit de touwen. Daarna volgde, zoals gewoonlijk, een blinddoek voor haar ogen en werd ze verplaatst. Terug naar haar cel. De redhead was bereid om offers te maken, om haar krachten te laten analyseren door mensen met kennis. Ze wist niet beter dan al vijftien jaar en een half, iedere dag bijhoudende, rond te lopen in een ondergronds gangenstelsel. Waar iedere dag iets anders gebeurde, al was het vooral voor haar om zich te laten onderzoeken of gegijzelde mensen de waarheid te laten spreken. Terwijl ze met tikkende hakken, die bij iedere stap zich tegen de wanden echode, richting de verhoringskamer liep, haast met een gehypnotiseerde blik op haar gezicht, botste ze bijna tegen iemand aan. Een afsnauwing volgde, maar Brandi liet zich niet op haar kop zitten. Ze zette het figuur, die mysterieus een zwarte hood droeg, tegen de muur aan. Met haar arm knellende tegen zijn keel, bereikte ze zijn ogen. Ogen waarin het leven allang verdwenen was. Evenals bij haar, op zulk jonge leeftijd. 'Jij bent het..' Kraakte de stem, maar ze kon het overduidelijk horen. Zelfs zonder haar sterke zintuigen. Zonder iets te zeggen hief ze haar hoofd, benieuwd naar wat hij nog meer te zeggen had. Waarbij ze haar arm iets minder strak op zijn strot zette. 'Er dreigt gevaar. Je moet hier weg.' Een lichtbol kwam tevoorschijn, een die een herinnering omhoog bracht. De bol werd groter en groter. Tot het om de twee mutanten gevormd zat. ''Wat gebeurt er?'' Siste ze boosaardig naar de man. Het gebouw begon te trillen. Brandi liet geen seconde de man los, focuste zich op zijn gedachten. Beelden flitsten door haar eigen gedachten heen. Het was waar. Er heerste een aanval buiten. En zoals het er nu uit zag was er geen kans op overleving.
Steeds verder ging ze zijn gedachtengang in. Een baby. Met dezelfde ogen, levendige ogen. Brandi ontwaakte uit de herinneringenstroom, liet hem van schrik los. 'We moeten gaan, er is geen tijd te verliezen.' Het gevoel van een kracht die haar omhelsde kwam binnen. Ze kende het niet. Maar er was geen tegenwerking. Een hand werd op haar arm geplaatst. Hij was degene die haar vanuit een familie ontvoerd had. Ze was hier niet geboren, zoals medewerkers haar verteld hadden. Haar leven was een grote leugen. Gebruikt voor andere doeleinden. Dit was niet juist. Ze had zoveel levens uitgeschakeld. Misschien wel zoveel onschuldige. En nu werd ze opnieuw meegenomen. Zodra ze haar ogen opende werd ze haast verblind door het felle licht. Voor het eerst sinds jaren zag ze het zonlicht. Het echte zonlicht. Stekende hoofdpijn. Wat was er gebeurd? En waar was ze? Wanneer ze om zich heen keek was er niemand. De man was verdwenen. Vol tegenwerkende spieren wist ze zich op haar ellebogen ietwat overeind te werken. Liet haar blik rondgaan op de omgeving. Het was een volledig andere tijd en plaats. Wat was dit? Een reusachtig gebouw stak uit de grond, zag er vriendelijk en uitnodigend uit. Maar voordat Brandi de kans had om alles in zich op te nemen, werd het haar teveel. De tijdreis had energie afgenomen, heel veel energie. Voor ze het wist was het opnieuw zwart voor haar ogen. | |
| | | Volchitza
Admin
Aantal berichten : 177
Registratiedatum : 03-06-17
Leeftijd : 27
| | Onderwerp: Re: templatezzzzz za jun 03, 2017 3:34 pm | | |
Dacy McGuire
Redhead - Stella - 11 - Star Manipulation - Hebron, New York City C H A R A C T E R Dacy is degene die zich het meest stil houd van de drie. Dat betekent niet dat ze verlegen is, maar ze observeert liever dan dat ze echt op wilt vallen. Ze is een betere denker dan een doener. Als ze iemand echter beter kent dan zal ze wel wat losser worden en aardiger overkomen dan dat ze eruit ziet. Op haar gezicht valt zelden een glimlach te vinden, als je haar voorbij zou lopen zou je de indruk krijgen dat ze liever op zichzelf is dan met anderen. Maar dat valt nog best tegen. Ze is graag samen met haar zusjes en zus en heeft nu ook weer geen moeite om moeilijk bevriend met iemand te raken, zolang degene haar maar ligt. In principe staat ze qua karakter van haar zusjes het meest neutraal. Terwijl Yale de meest blije ei is, is Juno juist het tegenovergestelde en ligt Dacy op de middenlijn net zoals de sterren zich tussen en om de maan en zon bevinden. Als oudste zusje voelt ze zich verantwoordelijk om op haar wederhelften te passen, vooral als Eden niet in de buurt is. S T A R - M A N I P U L A T I O N Het is een verzamelnaam voor de meerdere mutaties die ze heeft. Het roodharige meisje kan vliegen zonder vleugels, maar moet zich enorm concentreren om haar lichaam omhoog te krijgen. Ze kan daarom ook nog niet zo hoog of superver vliegen. Het hoogste dat ze tot nu toe gekomen is ongeveer vier meter de lucht in. Hier heeft ze ook nog niet veel mee geoefend. Als tweede kan ze sterren tussen haar handen laten verschijnen, hoeveel en hoe groot of klein ze ook maar wilt. Zo kan ze een hele slinger aan sterren maken zo lang ze maar wilt of juist de hele kamer vullen met haar eigen kleine universumpje. De derde mutatie die ze heeft is het meest gevaarlijkst. Doordat ze de 'krachten' van een ster heeft bevinden er zich ook deeltjes kernfusie in haar lichaam waardoor ze de omgeving om haar heen kan laten exploderen. Als ze zich maar concentreert op bijvoorbeeld een lamp of een stoel kan ze die vanuit het niets laten ontploffen. Dit heeft ze nog maar slecht onder controle en als ze druk is of angstig kan dat nog wel eens uit de hand lopen. Dacy's vierde mutatie is iets dat zij en haar zusjes door de jaren heen hebben geleerd. En dat is zo zwak of sterk mogelijk opgloeien zoals een ster. Haar hele lichaam, inclusief ogen en haar lichtten dan geel-achtig op. Ze is dan ook een stuk warmer dan haar normale lichaamstemperatuur en straalt echt warmte af, en dan is ze net zo warm als haar zusje Juno. Dit geld voornamelijk 's avonds, wanneer de sterren natuurlijk aan de lucht staan. Des te drukker ze is, des te feller ze schijnt en des te rustiger haar hartslag des te zwakker ze schijnt. Haar vijfde en laatste mutatie is een speciale die ze samen met haar zusjes deelt. Als ze hand in hand staan kunnen ze samen met hun 'licht' elkaar healen, indien er een van hun gewond is geraakt. Het grote nadeel is dat ze dit enkel kunnen doen als ze met z'n drie zijn en dan ook echt alleen maar op elkaar. G E S C H I E D E N I S Al 5 jaar lang waren Harry en Charlotte geprezen met het geluk van hun eerste kind. Maar het geluk kwam opnieuw in hun leven en Charlotte raakte opnieuw zwanger na al die jaren. Het werd al snel duidelijk dat ze niet zomaar zwanger was van een tweede kind maar dat er zelfs niet één, niet twee, maar drie kinderen in haar buik groeiden. Een drieling van meisjes. De maanden vlogen haast voorbij en haar buik groeide zonder enkel problemen. Totdat het begin van april naderde en Charlotte op een zonsondergang in elkaar zakte op de boerderij van weeën en pijn. Een maand te vroeg moest de drieling eruit worden gehaald. Terwijl de zon onder ging en de maan en de sterren aan de lucht kwamen te staan werden de eeneiige Dacy, Juno en Yale geboren. De drieling groeiden op, huilden bijna nooit en hadden al van jongs af aan een fascinatie voor de natuur. Yale keek altijd graag naar de maan, Juno glinsterde naar de zon en Dacy staarde altijd vol verbazing naar de sterren. Als het maar even kon dan waren ze graag buiten en dat lieten Charlotte en Harry maar al te graag toe, die zelf ook vrij vaak buiten te vinden waren. Ze hadden paarden die verzorgd moesten worden. Kippen liepen vrij op het terrein samen met geitjes, maar het allerliefste dier dat er rondliep was toch echt wel Domino de Border Collie. Ze hielden veel van hun ouders net zoals zij zielsveel van hen hielden. Maar hun liefde ging boven alles toch naar Eden. Hun 6 jaar oudere en grote zus. Ze had natuurlijk al veel meer meegemaakt en speelde constant met hen, leerde hen nieuwe dingen en had boven alles ook een liefde voor de natuur. De identieke roodharige meisjes werden groter, gingen al een aantal jaren naar school, zaten samen in de klas en hadden geen problemen met het leren van praten en schrijven, hoe met elkaar om te gaan en te leren op school. Buiten school vonden vonden allemaal hun eigen liefde op de boerderij. Yale had altijd de leukste tijd met haar eigen zwarte pony. Juno was door het dolle heen met haar zwarte kat en Dacy had de dikste pret met haar eigen zwarte kip. Zoals Eden de grootste plezier met Domino en haar eigen zwarte pick-up truck had. Naarmate ze opgroeiden was het Eden die steeds meer de verantwoordelijkheid op haar nam om op hen te passen als ze buiten waren in de stallen of in de bossen vlak hun terrein. Harry had in de loop der jaren samen met vrienden een boomhut met daar onder mega schommel gemaakt waar ze gemakkelijk met z'n drieen op konden zitten, Eden kon er zelfs nog bij als ze daar eens zin in had. Maar de meeste tijd spendeerden ze toch echt in de boomhut, waar ze ook nog eens naar de maan en sterren konden kijken 's avonds. De boomhut werd echt tot hun eigen gemaakt door tekeningetjes van houtskool die op de muren werden gekladderd, krijtjes waar ze mee speelden en de hoeveelheid kleedjes die ze wel niet de boomhut in smokkelden. Als het had gemogen van hun ouders hadden ze daar zelfs geslapen, maar vanwege hun leeftijd, ter veiligheid en natuurlijk de kou 's nachts was dat nog geen goed plan. Bovendien voelden ze zich veiliger in hun kamer als het donker was dan buiten. Vooral Yale vond de duisternis angstaanjagend. Daar draafde al snel hun eerste mutatie op. Licht geven. Juno scheen met een oranje gloed en was enorm warm zoals de zon, Yale scheen met een koude en witte gloed zoals de maan en Dacy lichtte geel-achtig op zoals een ster. Ook zij bracht warmte en met z'n twee hielden ze Yale warm en veilig. Wanneer ze uiteindelijk de leeftijd van 11 bereikten hadden ze alle drie al veel meer ontdekt met wat ze allemaal wel niet konden. Hun mutatie was uitgebreider geworden, met krachten gebaseerd op hun ruimte favoriet. Al heel lang hadden Harry en Charlotte er vrede mee gehad vanwege 't feit dat Eden net zo speciaal was. Het enige probleem was wel dat de mensen vanuit de stad echter niet zo'n acceptatie voor hun voelden en dat de kinderen zich gedeisd moesten houden zodra ze een buurtfeest hielden op hun boerderij. Niet altijd lukte dat even goed maar wisten ze zich altijd net uit de penarie te redden, Eden die hen net achter haar lichaam of zelfs in een kast wist te verbergen als een van hen per ongeluk opgloeide, waardoor de mensen om hen heen niet wisten van hen krachten. Op de laatste buurtfeest die ze meegemaakt hebben was dat echter niet zo vlekkeloos verlopen. Doordat Dacy haar drukte niet kon bewaren en per ongeluk dingen om haar heen liet ontploffen waren de andere twee meisjes ook in paniek geschoten en hadden ze ook onmogelijk hun mutatie kunnen bewaren. Zelfs Eden had ze niet meer kunnen redden en Harry en Charlotte waren geforceerd geweest om de gasten naar huis te sturen. Niet iedere gast was het ermee eens geweest dat ze al die jaren de verschrikking van hun kinderen geheim hadden gehouden. En het was al diep in de nacht wanneer de rust eindelijk ook tussen de drieling was wedergekeerd dat er iets op het terrein niet klopte. Domino was de eerste die de nare lucht opmerkte en als een wilde was begonnen te blaffen, waardoor Eden onmiddellijk als eerste uit bed was geschoten, aangezien de Border Collie altijd op haar bed sliep, en de brand al de trap op zag stijgen. Zo snel als ze kon was ze naar de drieling hun kamer gesprint om ze onmiddellijk uit bed te sleuren terwijl ze Domino naar hun ouders had gestuurd om ze uit bed te jagen. Gelukkig was de brandtrap veilig gesteld aan de andere kant van de gang en konden ze via daar allemaal veilig en wel naar beneden komen. Schoten hadden vanuit de verte nog geklonken met een heleboel gejoel, duidelijk dat hun missie blijkbaar geslaagd was om de mutanten op te jagen. In angst en shock hadden ze elkaar al die tijd vastgehouden, totdat de brandweer geslaagd was met de brand te blussen. De brand was bij de voordeur gestart, richting de woonkamer gegaan, die had voornamelijk in de brand gestaan, maar iedereen, zelfs alle dieren, waren ongedeerd gebleven. De katten hadden bij Harry en Charlotte op de kamer gelegen, net zoals dat Domino bij Eden had geslapen en die waren allemaal mee naar buiten begeleid. De andere dieren waren namelijk veilig en wel in de stal en schuur. Na deze avond was het duidelijk dat ze hulp en veiligheid nodig hadden met hun groeiende mutaties, hulp die hun ouders niet zouden kunnen bieden. Ter veiligheid werd Eden ook uitgenodigd om mee naar het eiland te gaan nadat Jean en Jamie op waren komen dagen. En zo namen ze alle vier met of zonder verdriet afscheid van hun ouders, hun lievelingsdieren om met hun koffers mee naar Genosha te reizen. T R I V I A • Als ze 's avonds met z'n drie in hun kamer zijn is Dacy de laatste die in slaap valt, omdat ze zich verantwoordelijk voelt en graag over haar zusjes 'waakt'.
• Ze kan niet slapen zonder haar Mario Kart sterknuffel die ze al van jongs af aan gekregen heeft.
• Dacy heeft een ontzettende verslaving aan vanille pudding en zal nooit zonder kunnen leven.
• Country muziek is het graagst waar ze naar luistert.
• Ze kan geen leven voor zich zien zonder haar zusjes. Look at the stars, look at how they shine for you little one | |
| | | Volchitza
Admin
Aantal berichten : 177
Registratiedatum : 03-06-17
Leeftijd : 27
| | Onderwerp: Re: templatezzzzz za jun 03, 2017 3:34 pm | | | DELIA LEXINGTON punk rock lover • always wants sweet victory • raised by a christian mother, doesn't give a f*ck about religion however she wears one cross earring just to tease her, even when she's dead • insane • anti-christ duo with her brother • goth clothes • her short, black hair is mostly messy • black girl in white skin • dark make-up • motherf*cking badass • candles • seen as devil worshipper • drugs • been in contact several times with police • witch sign • smoker • f*ck the freak out • rebel _____________________________ Delia Lexington.
Curse.
18 - June 7th - Gemini.
Goodland, USA. _____________________________ Cecilia Bello x James Lexington Senior.
James Lexington Junior - Diablo. _____________________________ Balls of Pain.
Ooit een trap tussen je benen gehad? Ja, dat is dit dus ongeveer. Alleen vele malen erger. Waarom ook niet. Ik zal het wel even uitleggen, als je het zo nodig wilt weten. Ik kan je natuurlijk ook gewoon schoppen, maar het met mijn mutatie doen is zoveel leuker. En veel indrukwekkender, haha. Goed, ik kan dus ballen creëren, zomaar vanuit mijn borstkas. Grote, duistere energie ballen. Weet jij ook niet waarom? Ja, ben een mutant. Meer uitleg nodig? Get the f*ck off my back. Je wilt het echt weten dus. Ik maak die duistere energieballen en geloof me, je wilt ze niet tegen je aan krijgen. Ze zijn zo hard als honderd kilo metaal en zo scherp als een vers gesleten diamant maar zien er uit als zwartpaarsige stroomballen. Ik kan er echter maar drie tegelijk om me heen dragen. Maar dat betekent niet dat als ik er één gegooid heb, ik hem niet meteen opnieuw kan spawnen. Net zo simpel als met je ogen knipperen. Het grappige is ook nog eens dat ik geen limiet heb, net zoals aan mijn gedrag, woohoo. Nadeel is wel dat ik ze niet terug naar binnen kan zuigen, ik moet ze wel op iets richten om ze kwijt te raken en ook niet altijd de controle heb over wanneer ik ze maak, but that's okay. _____________________________ Uiterlijk kan je wel zien, right? 'K ga dat niet aan je uitleggen, ha. En karakter? See for yourself. Ik heb betere dingen te doen. Kijk eens achter je? Haha, ja, die bal krijg je cadeau van me. Groetjes van mij. _____________________________ 7 juni. Da's dus de dag dat ik geboren werd en niet alleen ik. M'n broer Junior ook. Eigenlijk James Junior, maar f*ck die naam. Hij haat die naam, dus ik haat die naam. Niet dat ik hem opvolg ofzo, we leven beide ons eigen leven. Maar samen. In ieder geval. 7 juni dus. Twee prachtige baby's kwamen op de wereld, blablabla. En één van die baby's was ik. Duh. Nou ja ik moet zeggen dat we niet tegelijk op de wereld werden geperst. Junior was er eerder, die klootzak. Ohja en mijn naam is Delia, niet dat het me echt boeit. Ik noem mezelf nu liever Curse. Want naarmate ik opgroeide kwam ik er achter dat ik dus niet zo'n normaal kind was en eigenlijk, zoals m'n moeder het heeft genoemd, vervloekt was. En ik was, thank god, niet de enige. Mijn tweelingbroer was dat ook, dus deelden we die last samen. Eigenlijk plezier, geen last. Oh, echt geen last. Het grappige is alleen dat na onze zevende verjaardag de verzorging minder werd en we dus alles zelf moesten oplossen. Ik bedoel, niet eten stelen of iets. We zijn verdomme rijk, of waren, ik moet wel in het verleden spreken. Ahum. We hadden zo'n heel paleis voor onszelf. Niet zo super groot natuurlijk maar wel groot, als een mansion. Hemlock Grove mansion van de Godfrey's, ken je die serie? Gruwelijk. Waar de f*ck was ik gebleven. Oh. We waren dus rijk, alleen we hadden dus het rijk voor ons alleen. Pa was f*cking nooit thuis en ma werd gestoord. De slechte manier van gestoord. Ze ging dus iets van naar een psycholoog, alleen dat takkewijf werd alleen maar raarder. Op een gegeven moment begon ze met wierrook kaarsen door het huis te lopen en woorden te fluisteren, alsof ze daarmee vloeken wou weghalen? Ik weet niet wat ze daarmee probeerde te bereiken, maar ik en Diablo vonden het wel grappig. 'Toevalluuugg..' heb ik het opgenomen. Als je het wil zien, ik heb het bij me. Nee? Dan niet, stik er in. Anyway, d'r christelijke geloof was naar d'r hoofd gestegen. De enige keren dat ik d'r zag was tijdens het avondeten, wat ze overigens niet eens zelf meer maakte en dan zat ze óók te bidden. Man, ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ze er eens zó dood bij zat dat we de slappe lach hadden van het propjes schieten naar haar hoofd. Vader was niet thuis geweest, dus hij had helaas niet mee kunnen genieten. Ik haat die lul by the way. Maar dat komt zo meteen wel. We groeiden dus afhankelijk op, hadden in principe alleen elkaar en als ik de keuze had om diezelfde keus weer te maken, neem ik het graag met beide handen aan. Voeten ook. Alles. NEEM ALLES. Mijn lichaam, mijn sh*tgedachten en ook mijn mutatie. Have fun with it.
Ken je dat gevoel van veren die de onderkant van je voeten kietelen maar zodra je van de slappe lach bekomen bent en je kijkt naar je voeten, je plotseling door hebt dat het geen veren maar doorns waren en je voeten in plaats van gestreeld maar opengescheurd en bloederig is? Heerlijk. Dat is mijn broer Diablo en ik houd van hem. Wacht, jij denkt dat ik van hem houd? Hahaha, ik haat hem. Smerige duivel dat hij is. Toch zou ik het leven zonder hem niet kunnen voorstellen. We zijn een overmachtig duo. Heb ik de dood van onze moeder al verteld? Nee? Oeps. Spoilers. Laat ik dan ook maar niet zeggen dat wij de oorzaak zijn. Wij. Junior en ik. Niemand anders. Pa geloof ik ook, boeit me toch niet zo. Ze boeiden me beide geen ene sh*t, sinds ze dat beide ook niet over mij deden. Ik dwaal geloof ik helemaal af.
We vonden het thuis sneller saai worden dan verwacht dus gingen we de straat op na school. Niet dat we trouwens veel deden op school. Heel even een sidenote; we deden geen reet op school. Ik kutte alleen maar in de lessen en was het rebel duo samen met m'n beste broer. En het was veel meer dan simpel kauwgom plakken onder de tafels en scheetkussens leggen op de docent zijn of haar stoel. Oh hell yeah. Ma werd dus gek. Gestoorder dan gek. Ze bad elke avond dat de vloek van haar kinderen werd weggehaald, haar engeltjes. Wij dachten daar heel anders over. In plaats van lief tegen haar te doen haalden we de gemeenste streken met haar uit. Niet alleen het op straat hangen in de meest vreselijkste buurt en omgaan met drugsdealers brak haar hart al, ook het feit dat we het haar niet gemakkelijk maakten. Haar kamer onder kladden met duivel tekens, haar dierbare schilderij portretten vernielen door er nepbloed op te smeren of kapot te snijden, overal waar ze kwam de omgeving te verpesten. Hartbrekende teksten op spiegels schrijven, voetstappen op muren alsof we aan het plafond hingen als demonen, zelfs op de avond dat ze ons uit elkaar haalde haar dierbaarste plek volledig aan stukken gescheurd; de plek waar ze bad voor vergiffenis. Wanneer we beide ons elfde leeftijd bereikt hadden kon ze het niet langer meer aan. We groeiden op tot echte duivels, precies zoals ze niet gewenst had. Ze steunde ons niet, verzorgde ons niet, sloot zichzelf alleen maar zover van ons verwijderd op en kwam er op een gegeven moment niet eens meer vandaan voor het avondeten. Cecilia sloot zich af, zelfs van haar man. Die er overigens niks om gaf dat we mutaties hadden. Sterker nog; ik weet niet eens of hij er überhaupt van af wist, of hij er überhaupt iets van af wou weten. Volgens mij is dat ook een reden waarom ze alleen maar raarder werd. In ieder geval. We maakten er gebruik van. Vraag maar aan Diablo what the f*ck we hebben gedaan. Ik geloof dat dat één van de dagen is die ik tot mijn gelukkigste dagen beschouw.
Wat hebben we nog meer gedaan? Oh, dear, er valt nog zoveel meer te vertellen. Het is teveel voor nu, maar ik kan je wel een paar hoogtepunten vertellen? Ik herinner me een volledige dag niet, volgens mij hebben we zulke zware drugs genomen dat we hem de hele f*cking dag getript hebben. En onze vader heeft het geen ene reet geboeid. Hmm, wat meer. Alle dagen dat ik met Diablo aan een film project heb gewerkt voor school. Dat was ook het enige project waar we ooit aan hebben gewerkt. Het mocht overal over gaan, zolang het onszelf maar beschreef. Wij hebben het over de dood gehouden, foto's gemaakt van onszelf gespietst aan puntige hekken, verdronken in een bloederige tub, onze kamers, dat zegt trouwens al genoeg en we hebben ook heel wat huisdieren af geslacht. Het stelde niet veel voor, gewoon een doos hamsters ingekocht en die stuk voor stuk aan saté prikkers gehangen. Het was wel een rotklus, de meesten waren te stompig om door dat kutlijf heen te gaan. Hamsters lijken wel zo schattig en een dunne huid te hebben, maar zie dat f*cking stokje er maar heen te krijgen. Dat gaat je niet lukken zonder ze eerst voor gespietst te hebben met een schroevendraaier of iets. Ander onderwerp, vraag me meer. Wat er met onze vader is gebeurd? Ik haat het om over die lul te praten sinds die.. ene avond. Uit alle vragen moet je míj de rottigste vragen? Burn in hell. Maar ik zal het je toch vertellen, vroeg of laat ga je er toch aan. We hadden eens besloten om een avondje thuis te blijven, samen bloederige horrors te kijken. Want ja, dat hadden we al een tijd niet meer gedaan. Vind je het erg als ik even een sigaret opsteek, trouwens? Ik haat het om hierover te praten. Thanks.
In ieder geval, na een film of twee was James dus thuis gekomen. Niet Junior, dat snap je zelf toch ook wel? Ik heb je godverdomme al gezegd dat ik hem niet zo noem, niemand noemt hem zo. Zijn naam is Diablo en anders Junior, als het echt moet. Het was f*cking Senior, thank you very much for interrupting me. Dus, James was thuis gekomen van een lange vergadering. Tenminste, dat was wat hij eens een keer gezegd had tijdens het avondeten diezelfde week. Diablo was even kort pissen, dat moet iedereen dusja. Ik weet niet what the hell er met onze vader is gebeurd, maar hij had blijkbaar gedronken. Geen idee met vrienden of in z'n eentje, hij boeit me echt geen kut. Het enige wat me boeit is het geld wat hij binnen had gebracht wat wij vervolgens zwaar konden verneuken voor zijn eigen bestwil. Verder met het verhaal. We waren dus films aan het kijken in de woonkamer, de gewoonlijke plek waar hij de rest van zijn dag ging vertieven aan bier en p*rno. En zodra hij zijn ogen op mij had gelegd had hij ze ook niet meer van me los gelaten. Zijn fatsige lichaam had al een lange tijd geen bevrediging meer gehad van een metgezel en dacht dus leuk dat hij boven op mij kon duiken. Hoewel ik hem normaal al tegen de grond aangeslagen zou kunnen hebben met behulp van mijn mutatie, hadden wij ook flink aan de alcohol gezeten. Ik had minder op dan Diablo, maar door mijn vrouwenlichaam kan ik dus minder aan en was gauwer aangeschoten dan hem. Nog steeds, na al die jaren. We waren inmiddels al zeventien trouwens. Kan je nagaan hoe lang die smeerlap zonder gezelschap heeft gezeten en daarom mij maar als doelwit nam. In ieder geval, hij dacht dus heel leuk zijn riem... blergh. Ik gilde mijn longen uit, like jesus en het leek eeuwen te duren voordat ik dat stinkende, bezweette lichaam van me af kreeg. Ik had het niet voor elkaar gekregen, Diablo was mijn held. Duiveltje op sokken. Het was een chaos in huis en het duurde ook niet lang voordat ik omhoog wist te krabbelen en simpel gezegd hebben we hem samen afgemaakt. Hij was toch niet langer nuttig voor ons. En toen kwam er dus gezeik met politie en nu zitten we hier. You better stay the heck off me unless your motherf*cking name is Diablo. | |
| | | Volchitza
Admin
Aantal berichten : 177
Registratiedatum : 03-06-17
Leeftijd : 27
| | Onderwerp: Re: templatezzzzz za jun 03, 2017 3:35 pm | | | | |
| | | Volchitza
Admin
Aantal berichten : 177
Registratiedatum : 03-06-17
Leeftijd : 27
| | Onderwerp: Re: templatezzzzz za jun 03, 2017 3:35 pm | | | It's a place where a wish will be granted. Come, you'll see I'm right. It's a force that will live on within you. Dark as day is light. It's a place where your dreams will be slanted. And will always be. It's a force that was sent out to win you. Just you wait and see Carry your own burden . Esther Marylin Campbell | Toxic _____________ Vrouw.
20.
17 januari.
Venetië.
Janice Campbell x Crystal Marton
Jason Campbell - R.I.P. _____________ Telepathic Torture. Hiermee stuurt ze als het ware onzichtbare golven naar iemand toe dat kan resulteren in breinschade, geheugenverlies, flauwvallen en zelfs de dood. Het klinkt alsof ze hiermee iemands zijn binnenkant kan bewerken maar het gaat enkel om de interne mentaliteit van een persoon, het doelwit dat ze op het oog heeft. Ook dit doet ze enkel met haar ogen, al heeft ze hier geen controle over. Ze kan precies kiezen wat ze uitvoert met die persoon maar degene niet uit zijn coma laten ontwaken. Pain Inducement. Met deze mutatie kan ze gemakkelijk iemand pijn bezorgen. Dit geldt voor fysieke, mentale en emotionele pijn. Zolang ze degene in volle focus 'vasthoudt' met haar ogen kan ze ten alle tijden de felheid van de pijn bepalen, zodra oogcontact verbroken is zal de pijn langzaam minderen, niet heel snel maar het zal afzwakken totdat het lijkt alsof er uiteindelijk niks gebeurt is. Pain Illusion. Net zoals de andere twee mutaties beschikt ze deze over deze ook met haar ogen. Soms hebben haar handen ook effect, maar haar ogen zijn het krachtigst. Hiermee laat ze het doelwit geloven dat ze echt zware pijn leiden, mentaal en fysiek, maakt niet uit hoe groot of sterk ze zijn. Het doelwit kan hierdoor flauwvallen en zelfs permanent gestoord raken als ze er echt kracht op zet. Dat is maar net hoe degene haar behandelt en hoe boos of verdrietig ze is. De nadelen van alle drie de krachten zijn dat ze de persoon hiervoor echt aan moet blijven kijken. Knipperen mag want dat vergt niet veel afstand van haar concentratie. Zodra iemand haar afleid op wat voor manier dan ook en ze keert haar ogen weg, zal de 'verbinding' tussen haar en het target ook verdwijnen. Ténzij ze degene nog vast heeft met haar handen. Zelden werkt haar mutatie daarmee ook. _____________ 4 oktober, Venetië. 'Wat is er, meisje?' Esther huilde haar ogen uit, ze was haar ouders kwijtgeraakt in het park. Ze had haar handjes tot vuistjes gebald en wreef daarmee in haar ogen terwijl ze zich alleen maar meer drukker begon te gedragen, meer snikken kwamen uit haar vandaan. Een man was door zijn hurken gegaan en voor haar gaan zitten, legde ongewild een hand op haar schouder. 'Ik heb een lolly, wil je die hebben?' Het meisje schudde hevig nee, ze wou alleen maar haar ouders. 'Meisje, je hoeft niet te huilen, je bent zo mooi. Mooie meisjes huilen niet.' Het roodharige meisje haalde voorzichtig haar handen weg, keek hem met rood doorlopen ogen aan. 'Goed zo, braaf meisje, ik heb wel een zakdoek voor je maar die ligt nog in m'n auto.. zou je mee willen lopen?' Het vierjarige meisje bleef hem zonder te knipperen aankijken, het snikken wat ze had gedaan was volledig gestopt. Ze gaf hem geen antwoord, niet non-verbaal noch verbaal. Wanneer hij zich uit zijn hurk positie vandaan haalde en opstond verroerde ze zich niet. Het enige wat ze wou waren haar ouders. Waarom was ze dan ook achter een eendje aangerend die ze zo graag had willen knuffelen. Het was niets voor haar om haar ouders achter te laten. En toch was dat nu gebeurt.
De man greep haar plotseling bij één van haar langs haar lichaam hangende armpjes en stond op het punt om haar abrupt mee te trekken en op dat moment triggerde iets bij haar van binnen waardoor ze hem onmiddellijk schreeuwend terug op zijn knieën kreeg. Recht voor haar begon hij zich op de grond op te rollen met zijn hoofd naar zijn borst kerend. Het meisje hoefde hem daarvoor alleen maar gefocust aan te kijken. Ze had geen idee wat er aan de hand was. Zijn geschreeuw had alle aandacht getrokken waardoor binnen no time haar ouders ook meteen ter plaatse waren, die hun dochter in alle paniek van de vreemdeling meetrokken. Dit was de eerste keer dat ze iemand pijn gedaan had zonder te beseffen dat zij degene was die het had gedaan. 15 januari, Venetië. Papa was zojuist de deur uit gegaan, op naar zijn werk. Of dat was in ieder geval wat het kleine meisje verteld was, die inmiddels vijf jaar oud telde. Mama bleef thuis om op hun zieke dochtertje te passen, daar had ze speciaal haar werk en Esthers' school voor afgebeld. Alles leek oké, alleen dat was het niet. Haar moeder had inmiddels al een zekere drie kwartier geleden beloofd om ontbijt voor haar te gaan maken. Lichtelijk bezorgd kroop het meisje uit haar warme bed vandaan en rilde meteen toen ze in aanraking kwam met de koude lucht die door het huis rondging. De overloop van de eerste verdieping was nog te doen maar zodra ze met iedere krakerige stap op de trap naar beneden liep werd het kouder en sloeg ze haar handen om haar armpjes heen, kreeg haar moeder al gauw in het vizier in de keuken. ''Mam?'' Vroeg ze met een kraakstem, maar die nog wel in de hoogte schoot doordat ze zo jong was. Ze reageerde niet, waardoor Esther dichterbij kwam en zag hoe er een wijnglas kapot in de gootsteen lag, ze kon de wijn ook duidelijk ruiken. ''Mama?'' Begon ze opnieuw. Alweer geen reactie. Ze legde haar hand op haar heup, wou daarmee haar aandacht trekken. 'Nu even niet.' Reageerde ze plotseling met een stem die allesbehalve warm was. Maar Esther haalde haar hand niet weg, vastberaden om te weten wat er aan de hand was en bovendien waarom ze geen ontbijt kreeg fronste ze en verstevigde haar greep. ''Mama, wat is er aan de hand?'' Op dat moment draaide haar moeder zich om en gaf haar een fikse harde klap tegen haar wang met de rug van haar hand, zo hard dat ze met haar lichte gewicht op de grond viel. Het had maar weinig gescheeld of ze was tegen de tafel aan gevallen. Ze had zichzelf weten op te vangen met haar handen maar haar spieren hadden er wel een opdonder van gekregen, nog maar te zwijgen over hoe rood haar wang zag. Meteen voelde ze de warme tranen over haar tedere gezichtje stromen en langzaam draaide ze haar hoofd om naar haar moeder. Die had inmiddels door wat ze verricht had. 'Oh god, nee, Esther! Het spijt me zo, ik-' Ze stond op het punt dichterbij komen maar ik wou dat niet. Ik wenste vurig dat ze zelf ook zou vallen, zo ver mogelijk van mij uit de buurt vandaan. En zonder teveel inspanning gebeurde dat ook? Ze had geen idee wat en hoe.. maar haar wens kwam uit. Haar moeder schreeuwde van de pijn, greep vast naar haar hoofd alsof die op het punt van exploderen stond. Het meisje bleef fel naar haar staren terwijl de warme tranen over haar wangen bleven stromen, die langzaam koud werden zodra ze verder naar beneden vielen. 20 april, Sicilië. Twee jaar later hadden mijn ouders dus toch na een hele hoop geschreeuw en frustraties besloten om hun relatie status te verbeteren door op vakantie te gaan. Sicilië had hen uitstekend geleken. Jonge Esther, ik, juichte net zo hard mee als haar vader en moeder, niet wetende dat het een best ruige buurt was, omdat het woord 'vakantie' een hemel betekende voor mij als zevenjarig meisje. Geef toe, voor wie klonk dat nu niet als een vrijheid van alle zorgen, negatieve emoties en hetzelfde eten elke dag weer dat eerlijk gezegd niet zo heel lekker was. En het sprak voor zich dat het daar natuurlijk veel en veel lekkerder zou zijn.
En toch.. toch was de vakantie nog erger dan het thuis was. Mijn ouders leken elkaar hier volledig te negeren in plaats van lief te hebben, zo erg dat ik gezegd had dat ik naar buiten ging om.. ik had geen idee eigenlijk. Allereerst had ik gedacht om door het hotel rondjes te gaan rennen, maar dat was al vrij snel saai geworden dus was ik naar buiten gegaan, wat het allerminste slimste idee geweest was. Ik had al snel het zwembad gevonden, dat door het sparkelende helderblauwe water behoorlijk mijn aandacht getrokken had. In mezelf denkend was ik aan de rand van het zwembad gaan zitten, boos over hoe papa en mama met elkaar omgingen. Waarom hielden ze niet langer meer van elkaar? En waarom moesten ze dat per se doen waar ik bij was. Ik vond het niet leuk, helemaal niet leuk. En ik wou het al helemaal niet horen, waar ze over schreeuwden. Soms had ik wel eens mijn eigen naam horen vallen, maar dan maakte ik dat ik weg kwam, ik wou er niks mee te maken hebben. Helemaal niks. Ik werd uit mijn gedachten getrokken toen ik abrupt werd beetgepakt door iemand en naar een andere plek werd meegesleurd. Ik protesteerde maar hij had daarvoor al snel gezorgd om mijn mond te bedekken en me gewoon wild mee te sleuren, mijn hartje sloeg als een wilde en ik kon me niet focussen of überhaupt zien wie het was.. maar wat ik wel wist aan de geur was dat het niet mijn vader of moeder was. Paniek sloeg in me over wanneer hij me uiteindelijk los liet en ik hem aankeek met grote ogen. Hij waarschuwde me dat ik beter niets kon doen of er zouden erge dingen gebeuren en dat er mannen aan zouden komen om me mee te nemen. Ik snapte er niks van, maar wat ik wel wist was dat ik mijn ouders wou.. ik wou dit niet. En ik begon te huilen in angst nadat ik hem met een fel pruillipje aangekeken had. Het leek wel minuten lang te duren en mijn angst werd alleen maar erger. Ik kon niks doen hiertegen, ze gingen me meenemen naar.. ik wist niet waarheen en ik zou mijn ouders nooit meer zien. Zachtjes snikkend opende ik mijn ogen langzaam toen ik een plotselinge maar zachte hand om de mijne voelde vormen en degene me meteen meetrok. Wanneer de tranen uit mijn ogen schoten zag ik dat het een blonde jongen was dat niet ver van mijn leeftijd af stak. Was hij hier om me te helpen? Het leek er wel op. Meteen ging ik mee in zijn voorbeeld en focuste me volledig op het rennen, waar hij me ook maar naartoe bracht. De mannen daarentegen renden vloekend achter ons aan, maar wij hadden één ding in het voordeel; we waren kleiner en daardoor veel sneller. De jongen wist me door de overdrukke markt in het centrum mee te sleuren, onder kraampjes, tussen mensen en achter spullen door totdat we uiteindelijk bij een verlaten sloppenwijk aankwamen. Ik leerde hem kennen. Zijn naam was Nick en hij was een enorm zoete jongen die haar gered had. We waren vriendjes geworden. Niet als in vriendje-vriendinnetje of zo. Hij liet me lachen en ik hem. Het was de eerste vriend die ik ooit gemaakt had en de andere zes dagen hadden we ons uitstekend vermaakt. Hij liet me geweldig mooie plekjes zien waar Palermo over heerste en ik was dan ook vrij laat in de middag iedere dag weer terug, waarna ik na het eten meteen natuurlijk weer naar buiten raasde met de woorden 'ik ben voor het donker terug!'. Mijn ouders hebben hem nooit gekend. Sterker nog, ze hadden altijd gedacht dat ik mezelf gewoon vermaakte in een game hal of iets dergelijks. Maar ik en Nick wisten beter. Ik wou de hele tijd bij hem zijn, hij was zo leuk en gezellig. Tot aan de laatste dag hadden we veel plezier beleefd, totdat het er echt op aan kwam. Ik had m'n ouders de avond er voor nog gesmeekt om langer te blijven, maar dat kon echt niet zo zijn. Dus op de laatste dag had hij me een traan-vormig steentje gegeven. Lapis Lazuli. Iets dat ik altijd bij me zou houden. Een herinnering aan mijn droomweek en dat hij echt bestaan had. We mochten dan wel geen middel hebben om contact te blijven houden.. ik zou hem zeker weten ooit op gaan zoeken en hij mij ook, als het lot ons toestemming zou geven. Ja.. 28 juli, Venetië. ''Mama, wie is die vrouw en waarom heeft ze koffers mee genomen?'' Vroeg ik stilletjes aan mama, die ik die tijd nog niet bij haar gewone roepnaam noemde. Dat was allemaal later gekomen, wanneer Crystal al enkele maanden in huis woonde. 'He, schat.' Zei Janice, waarbij ze op haar hurken naast me kwam zitten. Dat deed ze meestal als ze iets ging uitleggen, en bovendien hadden we op deze manier oogcontact en hoefde ik niet akelig steeds zo omhoog te kijken, al maakte me dat eigenlijk vrij weinig uit. 'Deze vrouw heet Crystal, en ze komt voor een lange tijd bij ons wonen. Maak je maar geen zorgen, ze is heel aardig en...' Daar stopte ze even, waardoor mijn blik automatisch naar de vrouw gleed, die dus blijkbaar Crystal heette, en haar aandachtig bekeek. Ze kwam naar ons tweetjes toegelopen, en kwam ook op haar hurken zitten, voor mij en mijn moeder zat naast mij. Ik wist niet echt naar wie ik moest kijken, dus keek ik maar naar beneden, naar de laminaat vloer van de hal. Al die tijd, sinds mijn moeder de deur voor Crystal had opengedaan en haar had geknuffeld, en zodoende met haar al een tijdje had lopen praten, stond ik hier nog steeds in de hal, niet wetend wat ik nou echt er van moest vinden. Het feit dat mijn vader nu weg was, was vreemd. Voor hoelang zou hij wegblijven? Zou hij überhaupt nog terugkomen? Wat kwam Crystal hier eigenlijk zoeken? Was het een dienstmeisje? Of de babysitter? Allemaal onbeantwoorde vragen, die door mijn hoofd spookten.
'Hé, Esther.' Begroette Crystal mij, terwijl ze mij over mijn bol aaide en zo dus ook door mijn rode haren streelde. 'Ik kom hier een tijd wonen.' Daar stopte zij ook, waardoor ik omhoog keek, deze keer in Crystal haar ogen. En daar zag ik die blik weer, die mijn oorspronkelijke ouders ook vaak naar elkaar deden. Die blik, waarvan ze niet goed wisten hoe ze mij iets uit moesten leggen. Dit was waarschijnlijk moeilijk voor ze, maar op een of andere manier begreep ik het. Crystal kwam hier een tijdje wonen. ''Komt papa nog terug?'' Een toontje onzekerheid was duidelijk te vinden in mijn stem, in staat om in huilen uit te barsten. Al wist ik niet waarom, helemaal niet. Jason was al een tijdje weg, zelfs al een week. Dus een reden om een potje te gaan zitten janken, had ik niet.
Niet wetende wat ik echt kon doen, besloot ik vanuit mezelf de vrouw, die nog steeds voor me zat, een knuffel te geven. Voor enkele minuten kon ik niet meer loslaten. Op deze manier liet ik blijken dat ik haar accepteerde. Voor zolang het duurde. Eerst moest ze mijn vertrouwen zien te winnen. Ik liet los en glimlachte naar haar. Enkele tranen waren op mijn wangen gerold, waarbij ik haar met glinsterende ogen aankeek en met een klein glimlachje op mijn gezicht. 9 januari, Santa Monica. Mijn leven was zo f*cking kut. Ik zat op een school waar ik in eerste instantie niet eens heen wilde, het was echt f*cked up. En toch werd van mij verwacht dat ik m'n uiterste best ging doen of ik zou helemaal nergens meer heen kunnen, volgens mijn jankende moeders. Die overigens nu al weet ik het hoeveel jaar bij elkaar zijn. Ik weet niet hoe, maar ik heb het voor ongeveer twee maandjes uit weten te houden met dat nieuwe wijf en de afgelopen elf jaar heb ik haar niet uit kunnen staan. Het waren de liefste mensen, echt, en Janice heeft, I don't know, de liefde van haar leven gevonden wat haar zo enorm veranderd had, en toch kon ik het niet uitstaan. Ik hield van mijn vader, altijd meer gedaan dan van mijn moeder. Jason. Ik moest per se bij m'n moeders blijven leven, al zag ik hem een aantal keer per jaar. Dat betekende natuurlijk mijn verjaardag, zijn verjaardag, kerstmis en nog wat f*cked up feestdagen. Verder zag ik hem nooit, het was verboden. En ik vond het pure bullsh*t. En nu zat ik verdomme nóg verder weg wat betekende dat ik hem minstens vier jaar niet meer zou kunnen zien. Dante was ook een speciale vriend geweest, alleen op een andere manier. Hij was mijn beste vriend, niet lang nadat ik Nick ontmoet had. Hij had altijd in de buurt van mij gewoond en hoewel ik op die leeftijd normaal niet zo open was voor anderen.. had Nick me in ieder geval geleerd om open te zijn en mensen meer binnen te laten. En Dante was sowieso jonger geweest dan mij, drie jaar jonger zelfs. Maar dat maakte niet uit, hij had zich altijd gedragen als een jongen die veel ouder was en dat was iets dat ik enorm geapprecieerd had. We werden snel vrienden, heel snel beste vrienden. Niet alleen omdat hij me soms aan Nick deed denken om het feit dat hij ook een straat schoffie was, nee, omdat we iets belangrijks gemeen hadden. We hadden beiden een mutatie, waren we achter gekomen toen we ouder werden. Al had Dante het eerder van zichzelf geweten en heb ik het hem via hem geleerd dat de pijn die ik soms bij mensen veroorzaak niet zomaar iets is. Hell, ik wist niet eens dat dat door mij kwam toen der tijds. Hij vertelde me, nadat een grotere jongen dacht dat hij Dante iets aan kon doen omdat hij blijkbaar geld wou hebben voor iets en ik hem alleen maar aangestaard had en hem daarmee naar de grond had gekregen, dat hij niet de enige met een gave was. Blijkbaar heerste hij over Psionic Blast en Emotion Manipulation, dat ook betekent zoals 'spelen met het brein', wat ik ook kan. We wisten natuurlijk niet wat ik allemaal kon.. en daarom gingen we testen. Eerst op anderen, we wouden elkaar geen pijn doen. Eerst was het voor de lol, op een afstandje buiten zicht.. maar toen we opgroeiden werd het menens. Mensen die ons pijnigden werden gestraft en dat deden we door middel van voornamelijk onze mutaties. Er was eens een meisje dat mijn beste vriend dacht uit te maken voor straat freak wanneer hij dertien was en ik zestien. Ik pikte het niet en beval hem om haar aan te vallen met zijn mutatie, wat tot een heleboel gekrijs en geschreeuw leverde. Achteraf had ik niet eens echt door gehad dat het meisje zó verschrikkelijk veel pijn geleden had. Dat was ik. Eerst doen, daarna denken. Of eigenlijk soms helemaal niet eens denken, het boeide me allemaal niet. Ik dacht alleen aan mezelf. En dat was de reden waarom ik naar Santa Monica had moeten gaan van m'n ouders en Dante vaarwel had moeten zeggen, al hadden we natuurlijk wel nog altijd contact gehouden via mobiel en sh*t. Ik had m'n eigen studentenvereniging op weten te richten na een.. leuk gesprekje met de mentor waarvan ik z'n naam niet wist. Boeiend ook. Wat me wel boeide was dat we nu al een aantal leden hadden. In totaal telde die er nu zeven. Chloe, Jimmy, Oliver, Liz, Christian en Nick waren namelijk officieel lid. Ja, Nick. De blonde jongen van twaalf jaar geleden die mij gered had van drie smerige gasten die leuk gedacht hadden mij mee te nemen naar waar dan ook. Mooi niet dus. Waar ik me wel over verbaasd had was het feit dat we elkaar hier, in Santa Monica op Monica High School, weer ontmoet hebben. Twaalf jaar zonder contact.. ik had gedacht dat ik alles zelf verzonnen had en zelfs zelf het steentje gevonden of gestolen had in een verwaande opwinding die ik over me had gehad. En daar was hij dan, alsof het allemaal niet uit gemaakt had. Zoveel tijd. Alsof er ook niks tussen hen veranderd was.. en toch was álles veranderd. Ze was harder geworden, gemener en bovendien ijziger. Weinig kon haar meer schelen en in eerste instantie hem ook niet. Nick was wel het laatste waar ze aan kon denken. Haar echte gevoelens opsluiting kwam toen ze hem met een ander meisje had gezien waar hij blijkbaar zijn hart aan gegeven had. Dat was het punt dat ze Die Hard in volle leven geblazen had en een aantal mensen bij elkaar had weten te schrapen die maar al te graag mee deed met hangen. Dat was hun eerste doel geweest, 's avonds en 's nachts South Central rond stalken en ruzie zoeken. Iets dat hun goed gelukt was ook. Ze hadden mensen bedreigd, een eigen clubhuis toegeëigend en een behoorlijke reputatie opgebouwd. Zij was de leidster, iedereen wist het in South Central dat ze bij haar uit de buurt moesten blijven. Ze was gevaarlijk, een psycho, maniak, wat ze haar dan ook maar mochten noemen. Daar bleef het niet bij. Drama begon te komen in de club. Leden begonnen zich terug te trekken of kwamen niet meer opdagen, waarschijnlijk omdat ze te schijterig waren voor hun machtige studentenvereniging wat eerder een bedreiging genoemd kon worden.
Chloe liet niks meer van zich weten, was van de een op de andere dag verdwenen. Jimmy flikte het om mij te slaan in een uitbarsting om niets en sindsdien had ik hem verbannen. En ik geloof ook meteen verdwenen. Niemand had ooit maar wat gehoord van de knul en hoewel ze één keer zichzelf afgevraagd heeft waar hij heen gegaan zou kunnen zijn, heeft het haar verder niet meer geïnteresseerd. Oliver was van school af gegaan, terug naar waar hij ook alweer vandaan mocht komen. En toen bleef de club over met nog maar enkel vier personen. Christian, Nick, Liz en zijzelf. Vanaf toen wist ze het voor elkaar te krijgen om niet enkel Christian op te fokken met haar brutale gedrag maar om hem voor een lange tijd zo erg te kwetsen dat niet alleen hij, maar ook zij er emotioneel van werd. Nick had haar ook al gefriendzoned door haar te vertellen dat, ondanks dat hij en zijn vriendin inmiddels uit elkaar waren gegaan, ze nooit wat zouden gaan hebben. Maar ondertussen had hij haar wel meegevraagd naar het prom bal dat de school georganiseerd had. 'Als vrienden.' Dat waren zijn letterlijke woorden en ook al had ze misschien haar gevoelens en emoties op een laag pitje gezet; ze had nog altijd wat voor de blonde jongen gevoeld. Ze raakte ervan in de war. Het werd zelfs zo erg dat ze er genoeg van had en aan zichzelf een einde wou maken op het dak van het slaapgebouw midden in de nacht. Alleen waren Nick en Liz haar voor geweest en hadden ze haar in veiligheid kunnen brengen voordat ze maar echt door ging met het doorsnijden van haar polsen. Het had zo verdomd goed aangevoeld.. en toch had ze de kans niet langer kunnen krijgen om zichzelf te verwonden.
Ze ging een depressieve fase door en ze had zich daarvoor opgesloten op de zolder van het clubhuis. Ze stierf zichzelf letterlijk uit en sliep ook nauwelijks meer. Niemand wist echt hoe het met haar ging. Liz bleef liever weg van het clubhuis, Nick had zijn whatever zaakjes in de achterbuurt en Christian kwam ook niet langer meer langs vanwege het feit dat ze behoorlijk ruzie hadden gehad. Het roodharige meisje was alleen en dat was iets dat ze kon voelen en duidelijk van zichzelf merkte. Dus had ze besloten om zelf mensen binnen te slepen in het clubhuis van buiten en ze te pijnigen met haar mutatie. Zo erg te pijnigen totdat ze zich er zelfvoldaan van begon te voelen. Haar krankzinnigheid werd erdoor gevoed. Het kwam zelfs tot op het punt dat de boodschappers, opgepikte ho*rtjes en drugs vervoerders die ze oppakte de grens bereikten van de dood. Het hield daar niet bij op. Ze raakte nog erger in haar eigen hoofd verward dat ze zelf in het drugs dealen was geraakt. Mensen begonnen haar steeds meer te vrezen in de achterbuurt en alles werd voor haar geregeld. De roddels hadden zich verspreid, zij was de baas in de achterbuurt en niemand anders. Die Hard bestond nauwelijks meer, maar de banden tussen de vier leden waren er nog altijd. Zwakjes maar ze waren er wel. Op school zagen ze er elkaar zelden. Maar in geval van nood stond ieder voor de ander klaar, dat was duidelijk. Werd er met haar of met iemand anders van de club gemold, dan werd dégene gemold. Ze waren de meest gevreesde mensen op school. Er was dan ook niemand meer die hun pestte. Zij waren de pesters als het even kon. Al was Esther nauwelijks meer op school te vinden. De enige keer dat ze nog op kwam dagen was voor haar examens. Die ze dan ook, wonder boven wonder, allemaal net aan gehaald had. Buiten de examens had ze zichzelf weer terug opgesloten in het Die Hard clubhuis. Totdat ze eens zin had op een dag om buiten een rondje te gaan lopen in het daglicht, bijna schemering van de avond. Vreemd genoeg was had ze, de enige keer dat ze haar ogen van de grond gehaald had en naar de andere kant van de straat keek, daar Christian opgemerkt en hij haar ook. Lichtelijk enthousiast had ze dan ook de weg willen oversteken om met hem te kunnen praten, aangezien ze er beiden uit hadden gezien dat ze het wel konden gebruiken.
En daar was het.. een auto had haar geraakt met volle snelheid, niet eens de moeite genomen om ook maar te stoppen na het 'ongeluk'. De roodharige meid belandde in het ziekenhuis voor twee weken. Na een week had ze het voor elkaar gekregen om uit de coma te ontwaken en daar recht voor haar Christian te zien, die al die tijd bij haar gebleven was. Dat was dan ook het moment geweest dat ze tot haar zinnen was gekomen en er achter kwam dat haar hart niet voor Nick gebonkt had, maar voor hem. Daarbij ontdekte ze ook van hem dat ze niet de enige was met een mutatie en wonder boven wonder was ze toen hélemaal verkocht. Ja, de ijskoude en emotielozie vurige koningin begon weer terug te komen tot haar innerlijke kluisjes en ze langzaam open te maken. Enkel voor hem.
Tegen de wetten en regels in hadden ze samen het ziekenhuis verlaten en aangezien ze allebei afgestudeerd waren waren ze tot de beslissing gekomen om het graf Santa Monica te verlaten en terug naar hun geboorteland te gaan. Italië. Venetië was de uiteindelijke keuze geweest, merendeels omdat ze daar allebei geschiedenis hadden en Esther zou graag haar beste vriend weer terug willen zien. Dante. Na vier jaar snakte ze terug naar iemand die ze al langer dan iedereen kende en aan wie ze alles zou kunnen vertellen. De drie begonnen in Venetië hun eigen pact en raakten daar, doordat ze daar alle drie historie in hadden, terug in de business met dealen, vechten en vooral het territorium claimen wat tot hen toebehoorde. Totdat ze op een dag te horen kreeg dat Dante bezocht was door een vrouw die blijkbaar ook een mutante was en hem graag mee genomen had naar.. wist zij veel waar. Dus Christian en zij bleven alleen achter. Achter in Venetië voor de mensen waar ze onder werkten. Doordat Dante weg was gegaan hadden ze besloten om niet langer voor zichzelf te werken maar onder iemand. Venetië was groot, daar waren ze achter gekomen. Te groot voor hun tweeën, hoe treurig het ook klonk.
Ze kregen daarom ook opdrachten zoals winkels beroven van hun geld en zo hadden ze dus ook op een dag een telefoontje dat ze een slijterij moesten beroven van de buit die het had. De twee, zo'n goed team als ze waren, slaagden er natuurlijk in. Alleen een klein detail wat ze gemist hadden waren de twee mutanten die daar toevallig op dat tijdstip wijn hadden moeten kopen en hun met alle gevolg van dien tegenhielden. Of voornamelijk.. de vrouw. Een roodharige vrouw, waar ze Dante ook eens over had horen praten. Hierdoor moesten ze meekomen naar waar ze ook maar heen gingen en dat was Genosha Island. Terug naar Dante, en dat was eigenlijk maar goed ook. De jongen kon het ook nooit alleen af, merkte ze maar weer. Maar bovenal was ze eigenlijk van binnen wel opgelucht dat ze nu hopelijk zonder achterbuurt drama een beetje normaal met Christian kon hangen, ondanks het feit dat ze meteen hier al een slechte naam gecreëerd hadden door het feit dat ze de wijn van het schoolhoofd en de biologie docent gestolen hadden. • • • • • | |
| | | Gesponsorde inhoud
| | Onderwerp: Re: templatezzzzz | | | '; window._taboola = window._taboola || []; _taboola.push({ mode: 'thumbnails-Below', container: 'taboola-below-article-thumbnails', placement: 'Below Article Thumbnails', target_type: 'mix' }); window._taboola = window._taboola || []; _taboola.push({flush: true}); } }); }); |
| | | |
"; renderedElement = document.body.insertBefore(element, document.body.firstChild); renderedWidth = renderedElement.offsetWidth; renderedHeight = renderedElement.offsetHeight; overFlowX = x + renderedWidth + excessWidth - document.body.offsetWidth; x = overFlowX > 0 ? x - overFlowX : x; overFlowY = y + renderedHeight + excessHeight - window.innerHeight - window.pageYOffset; y = overFlowY > 0 ? y - overFlowY : y; renderedElement.style.top = (y + 15) + "px"; renderedElement.style.left = (x + 15) + "px"; if (agt.indexOf("gecko") != -1 && agt.indexOf("win") != -1) { setTimeout('renderedElement.style.visibility = "visible"', 1); } else { renderedElement.style.visibility = "visible"; } }}function Pagination(){}function do_pagination_start(){ var start = document.go_page.start.value; start = (start > 4) ? 4 : start; start = (start - 1) * 15; start = (isNaN(start) || start < 0 ) ? 0 : start;self.location.href = ['','t2p'+start+'-templatezzzzz'].join('/');}function destroyPagination(){ if (document.body.firstChild != originalFirstChild) { document.body.removeChild(document.body.firstChild); }}//]]>Ga naar pagina : 1, 2, 3, 4 | 
Onderwerp: Re: templatezzzzz 
, volwassen genoeg. Ik kom morgen langs oké? For real. Waarschijnlijk is je mobiel gewoon dood en heb je per ongeluk je oplader laten exploderen. Dat zal vast de logische verklaring zijn. Love you xx
LOUIS! 
